Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Παναθηναϊκή συνέλευση των σχημάτων της Αριστερής Ενότητας - Παρασκευή 19/12 στις 15:00 στο κτίριο Γκίνη στο κάτω Πολυτεχνείο

Να ονειρευτούμε διαφορετικά την καθημερινότητά μας, να δημιουργήσουμε το Πανεπιστήμιο των ονείρων μας!

Σε μία περίοδο που η ένταση της επίθεσης στη νεολαία, τον κόσμο της εργασίας και την κοινωνία οξύνεται, το κράτος εκτάκτου ανάγκης, δηλαδή η διαδικασία επιβολής του κράτους σε αντιδιαστολή με τη διαδικασία απόσπασης συνέναισης μεταπολιτευτικά, επιχειρείται να γίνει κανονικότητα. Αυτό το βιώνουμε σε διάφορες πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Αυτό το βλέπουμε από την όξυνση της εργασιακής εκμετάλλευσης (ανεργία, επισφάλεια, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, εργοδοτική τρομοκρατία), την περιστολή των πολιτικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών μας (απαγορεύσεις διαδηλώσεων, λογοκρισία, ποινικοποίηση συνδικαλισμού), την κατασκευή του εσωτερικού εχθρού μέσω της κατάστασης εξαίρεσης (στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυλακές τύπου Γ, διακρίσεις βάσει ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, μεταναστευτικό). Στα καθ’ ημάς, το παραπάνω πλαίσιο περιγράφεται μέσα από τη μετατροπή της δημόσιας και δωρεάν παιδείας σε παροχή για λίγους και εκλεκτούς και από τον μετασχηματισμό της ίδιας της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Σε αυτό το γενικό πλαίσιο και μέσα από τα πιο τρελά όνειρα του νεοφιλελευθερισμού, επιτελείται η πλήρης αναδιάρθρωση του Πανεπιστημίου όπως το ξέραμε από το επιστημονικό μέχρι το εργασιακό πεδίο, με βασικό κορμό αυτής το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου βάσει των επιταγών της Μπολόνια. Η κατάτμηση των ακαδημαϊκών αντικειμένων σε τριετή προγράμματα κατάρτισης βάσει της λογικής ατομικών φακέλων προσόντων και η συνακόλουθη κατάργηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων συστήνουν την πρώτη πτυχή της μετάλλαξης του Πανεπιστημίου. Η μετάλλαξη αυτή αποτυπώνεται και στον τρόπο λειτουργίας του. Η διεύρυνση του πεδίου εκμετάλλευσης από τις επιχειρήσεις (εργολαβίες, δίδακτρα ήδη στο μεταπτυχιακό επίπεδο, η μετατροπή σίτισης-στέγασης σε παροχή για λίγους-ες), η αυταρχικοποίηση στον τρόπο λειτουργίας του Πανεπιστημίου (υπερεξουσίες πανεπιστημιακών οργάνων, πειθαρχικά συμβούλια, ποινικοποίηση συλλογικών διαδικασιών) και η πρωτοφανής για τα ακαδημαϊκά δεδομένα πειθάρχηση των υποκειμένων (διαγραφές, όριο σπουδών, σεκιούριτι, face control) ολοκληρώνουν την εικόνα της εκ βάθρων αλλαγής του χαρακτήρα του δημοσίου, δωρεάν και δημοκρατικού Πανεπιστημίου.

Ενάντια στην επίθεση που δέχεται το Πανεπιστήμιο και η οποία συστήνει μια νέα ταυτότητα για την νεολαία, εμείς αντιπαραθέτουμε τα δικά μας οράματα. Το Πανεπιστήμιο είναι για μας χώρος κοινωνικού πειραματισμού που ενισχύει τις συλλογικές διεργασίες που πρέπει να χαρακτηρίζονται απ τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και το σεβασμό στο διαφορετικό. Αυτός ο τρόπος διαδικασιών δε μπορεί παρά και να διαπερνά τον τρόπο με τον οποίο κάνουν πολιτική οι συλλογικότητες που στόχο έχουν να υλοποιήσουν στο τώρα το Πανεπιστήμιο των πολλών και των αναγκών τους και καμία θέση σε αυτό δεν έχουν οι καθεστωτικές παρατάξεις (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΠΑΣΠ). Και ο τρόπος διεκδίκησης αυτού του Πανεπιστημίου δε μπορεί να είναι άλλος από τα χαρακτηριστικά του Πανεπιστημίου των αναγκών και των ονείρων μας. Το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να μπει σε διαδικασίες εμβάθυνσης της δημοκρατίας και ουσιαστικής συμμετοχής όλων των φοιτητριών και των φοιτητών σε αυτό στον ορίζοντα μιας νέας αυτοθέσμισης. Μέσα σε αυτούς τους ενδιαφέροντες καιρούς και οι διαδικασίες της Αριστερής Ενότητας έρχονται να βάλουν απ τη δική τους σκοπιά τη δική τους συμβολή στην υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού και της πολιτικής των από τα κάτω. 

Παρασκευή 19/12 στις 15:00 στο κτίριο Γκίνη στο κάτω Πολυτεχνείο
Συζητάμε και οργανωνόμαστε στην παναθηναϊκή συνέλευση των σχημάτων της ΑΡ.ΕΝ.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Αγώνες για ζωή με αξιοπρέπεια


To βράδυ της 6ης Δεκέμβρη ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τον πυροβολισμό του δολοφόνου Κορκονέα και από εκείνη τη στιγμή και μετά οι ζωές δεκάδων χιλιάδων νέων αλλάζουν για πάντα, όπως του φίλου του Νίκου Ρωμανού που βρισκόταν μαζί του εκείνη τη νύχτα. Σήμερα ο Ν. Ρωμανός βρίσκεται πάνω από 20 μέρες σε απεργία πείνας, διεκδικώντας το δικαίωμά του (ακόμα και με τη νομοθεσία του ελληνικού αστικού κράτους) στις εκπαιδευτικές άδειες για να σπουδάσει. Η κατάσταση της υγείας του Νίκου Ρωμανού είναι εξαιρετικά κρίσιμη και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς», με άμεσα υπαρκτό κίνδυνο για μόνιμες βλάβες στην υγεία του ή ακόμα και να χάσει οριστικά τη μάχη του για ζωή. Σήμερα, ήρθε και το «όχι» από τους δικαστές για την εκπαιδευτική άδεια. Ο ίδιος σε επιστολή του ξεκαθαρίζει ότι δεν θα κάνει πίσω. Η κυβέρνηση του αυταρχισμού και της ακροδεξιάς ατζέντας, δολοφονεί έναν άνθρωπο για να δείξει ότι είναι δυνατή, να αποδείξει πως δεν πάει βήμα πίσω, πως κανένας αγώνας δεν μπορεί να κερδίζει πια. Ελάχιστη σημασία έχει αν συμφωνούμε με τις απόψεις και τις ιδέες του και κυρίως με τα μέσα δράσης του, ο αγώνας του είναι δίκαιος, είναι ένας αγώνας για ζωή με αξιοπρέπεια.

 
Το 2008 όπως φαίνεται άφησε λογαριασμούς ανοιχτούς με το παρόν.. Ένα μαχητικό νεολαιίστικο ποτάμι ξεχύνεται στους δρόμους εκείνο τον Δεκέμβρη και απαιτεί να μην είναι η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε αναμφισβήτητα  μια συνολική κοινωνική εξέγερση απέναντι στη βάρβαρη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μας, αλλά και απέναντι στο ακόμα πιο βάρβαρο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Το «Νέο Λύκειο» με της αλλεπάλληλες εξετάσεις που οδηγούν στην παραπαιδεία, το εντατικοποιημένο πανεπιστήμιο πλήρως εναρμονισμένο με τις αγορές, τα κατακερματισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, τα voucher και η ανεργία που προτείνουν οι κυρίαρχοι είναι ένα αισιόδοξο μέλλον για λίγους και σε ένα αισιόδοξο μέλλον για λίγους δεν χωράει κανείς. Για μας εκείνο το αυθόρμητο ξέσπασμα χιλιάδων εξεγερμένων μαθητών, φοιτητών, εργαζομένων εκείνες τις «μέρες του Αλέξη», τροφοδότησε με  αγωνιστικές παραστάσεις  μία ολόκληρη γενιά. Μας ανέδειξε τα όρια μας και τις τυχόν αδυναμίες και μας έδειξε το δρόμο ως μόνη λύση για τις επόμενες διεκδικήσεις και τους αγώνες μας.
 
Τα πειστήρια διαφάνηκαν 3 χρόνια αργότερα, όταν η πλατεία του Συντάγματος απέκτησε ζωή με χιλιάδες αποφασισμένο κόσμο να συμμετέχει σε λαϊκές συνελεύσεις έχοντας αιτήματα άμεσης δημοκρατίας, να διαμαρτύρεται, να διεκδικεί. Μία πλατεία που ακόμα και σήμερα συνεχίζει τον αγώνα απέναντι στη σύγχρονη βαρβαρότητα. Μόνο που αυτή τη φορά οι πρωταγωνιστές είναι εκατοντάδες Σύριοι πρόσφυγες πολέμου που διεκδικούν από την πολιτεία να τους αναγνωρίσει ως θύματα ενόπλων συρράξεων και να αναλάβει μέριμνα για τις βασικές τους ανάγκες. Αιτήματα που ως φυγάδες ενός άγριου και παρατεινόμενου πολέμου είναι δίκαια, αλλά όχι αναγνωρίσιμα από την ελληνική κυβέρνηση. Πράγμα που έχει οδηγήσει αρκετούς από τους αγωνιζόμενους πρόσφυγες σε απεργία πείνας ως ύστατο μέσο πάλης τους. Σε αυτή τη μάχη για αξιοπρέπεια, για αυτούς και τα δεκάδες παιδιά και βρέφη, έχουν στο πλευρό τους κάθε άνθρωπο που έχει βιώσει τις πολιτικές της φτώχειας, του πολέμου και της καταστολής, και αντιλαμβάνεται ότι η αλληλεγγύη είναι η προϋπόθεση για το ξεπέρασμά τους.

Οι αγώνες αυτοί μας εμπνέουν, μας δείχνουν πώς να συνεχίσουμε, μας πεισμώνουν για να νικήσουμε! Ας αποτελέσουν οι κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών αφετηρία για ένα κίνημα που θα επαναθέτει τις ανάγκες εργαζομένων και νεολαίας στο προσκήνιο.

      Όλοι και όλες το Σάββατο 6 Δεκέμβρη στις 12:00 στα Προπύλαια!

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Ποιος έχει αυταπάτες τελικά για το κίνημα;

Τι είναι η Αριστερή Ενότητα

Η ταύτιση της Αριστερής Ενότητας με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι στο οποίο μας είχε συνηθίσει τόσο καιρό το ΜΑΣ και τα ΕΑΑΚ, όταν δεν είχαν τίποτα ουσιαστικό να μας προσάψουν. Ας διευκρινίσουμε, λοιπόν, για μία ακόμη φορά ότι είμαστε ένα δίκτυο συλλογικοτήτων - σχημάτων που εντάσσεται στη ριζοσπαστική αριστερά. Παρεμβαίνουμε με αυτόνομο τρόπο στο Γεωπονικό, λειτουργώντας ανοιχτά, συλλογικά και αμεσοδημοκρατικά: συναποφασίζουμε και συνυλοποιούμε.

Αυταπάτες για τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες

Η θέση μας είναι ξεκάθαρη και πάντα ήταν. Μοχλός των εξελίξεων είναι τα κινήματα, είναι ο κόσμος που παίρνει τη ζωή στα χέρια του και κατανοεί ότι τα συλλογικά προβλήματα επιλύονται μόνο με συλλογικούς αγώνες. Αυτό το έχουμε αποδείξει και έμπρακτα με την συμμετοχή μας σε οποιαδήποτε κινηματική δράση. Επειδή ακριβώς δεν έχουμε καμία κοινοβουλευτική αυταπάτη, πιστεύουμε πως ένα φοιτητικό κίνημα, οφείλει να αναζητά τη νομιμοποιητική του ισχύ στις δημοκρατικές και συμμετοχικές του διαδικασίες, από τη βάση των Φοιτητικών Συλλόγων και τις Γενικές Συνελεύσεις μέχρι τις διαδικασίες συντονισμού και τα Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων, προκειμένου να μπορεί να εμπνέει και να εμπλέκει τη φοιτητική πλειοψηφία.

Συνδιαμόρφωση, αυτή η άγνωστη

Η ίδια η απόφαση του τελευταίου πανελλαδικού διημέρου των ΕΑΑΚ αναφέρει: «Παλεύουμε για ένα φοιτητικό κίνημα που λειτουργεί σαν ζωντανό κύτταρο πολιτικής και ζύμωσης του κόσμου του αγώνα, του κάθε αγωνιστή που κάνει κτήμα του το συλλογικό συμπέρασμα στη βάση της συνδιαμόρφωσης και της σύνθεσης». Μόνο σύνθεση και συνδιαμόρφωση δεν βλέπουμε από τα ΕΑΑΚ. Με το σκεπτικό ότι έχει ψηφιστεί από το σώμα της προηγούμενης γενικής συνέλευσης αρνούνται να συνδιαμορφώσουμε από μηδενικής βάσης, οι συλλογικότητες και τα άτομα τα οποία συμμετέχουν στη συντονιστική επιτροπή κατάληψης, το πολιτικό πλαίσιο της επόμενης γενικής συνέλευσης του φοιτητικού συλλόγου, διότι έτσι το κίνημα πηγαίνει πίσω στις θέσεις του(;). Απέναντι στην αστική δημοκρατία που αυταρχικοποιείται ολοένα και περισσότερο, που φιμώνει όποιον/α διαφωνεί, εμείς προτάσσουμε τον πλουραλισμό και συνθέτουμε μέσα από τη διαφορετικότητα. Η διαφορετική αντίληψη για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να λειτουργούμε χαρακτηρίζει κάτι ως ριζοσπαστικό και όχι τα πλαίσια-σεντόνια του μαξιμαλισμού.

Να το ξεκαθαρίσουμε: η ουσιαστική δημοκρατία εντός των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος δεν συνιστά αποκλιμάκωση.
Αντιθέτως, συνιστά στιβαρά οικοδομημένη και μεθοδικά θεμελιωμένη κλιμάκωση του αγώνα σε μια εποχή που με την άνθιση των νέων κοινωνικών κινημάτων η πρωτοπορία είναι νεκρή. Τα ΕΑΑΚ αδυνατούν να κατανοήσουν αυτό που τους έχει ξεπεράσει εμμένοντας στην ιδιοκτησιακή τους λογική απέναντι στο σύλλογο. Απόδειξη το ότι εγκαλούν την ΑΡ.ΕΝ επειδή δεν κατέληξε κάπου η «συνδιαμόρφωση» κατά την οποία τα ΕΑΑΚ δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω από την τοποθέτηση αρχής τους και στην οποία δεν υπήρχε ούτε λέξη από την τοποθέτηση αρχής των άλλων αριστερών δυνάμεων και προφανώς ούτε λέξη των όσων ψηφίζουν, συμμετέχουν (;) και υλοποιούν (;) την απόφαση.


Πολιτικά πλαίσια πραγματικά «από τα κάτω»

Με πολύ απλά λόγια πιστεύουμε το εξής: όσοι και όσες βλέπουν τον εαυτό τους σε ένα ανοιχτά συνδιαμορφωμένο πολιτικό πλαίσιο από μηδενικής βάσεως, ας πουν την γνώμη τους και για το ποια μέσα πάλης πρέπει αυτό το πλαίσιο να προτείνει. Ουσιαστικά, ζητάμε την συνδιαμόρφωση ενός πλαισίου μεταξύ όσων ανθρώπων χωρούν πολιτικά σε αυτό. Και κάθε πτυχή της αριστεράς και του κινήματος οφείλει να μπει σε αυτόν τον κόπο κι όχι να τον αφορίσει, μιας και σίγουρα όλοι και όλες θα βγούμε πλουσιότεροι/ες απ αυτήν τη διαδικασία. Είναι σημαντικό να μπορούμε όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια να βρούμε τα κοινά σημεία που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν και μετωπικά να δώσουμε μια δυναμική απάντηση στην κυβέρνηση και τον αυταρχισμό που επιδεικνύει.

Την ώρα που γύρω μας όλα ισοπεδώνονται, το μόνο δίπολο που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο Πανεπιστήμιο είναι αυτό του ανυποχώρητου αγώνα κόντρα στην παθητικότητα και την αδιαφορία.


Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Για το φοιτητικό κίνημα, για τις νίκες της γενιάς μας, για την ανατροπή τους!

(Ανακοίνωση συντονιστικού σχημάτων Αριστερής Ενότητας)

Η δυναμική παρουσία του Φοιτητικού Κινήματος για ακόμη μία εβδομάδα στους δρόμους της Αθήνας και της περιφέρειας στα πλαίσια και της Πανεργατικής Απεργίας, καθώς και οι μαζικές γενικές συνελεύσεις σε μια σειρά Φοιτητικών Συλλόγων ορίζουν το πλαίσιο συζήτησης από εδώ και στο εξής. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες βγαίνουν για άλλη μια φορά στον δρόμο για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δικαιώματά τους σε παιδεία, εργασία και ζωή με αξιοπρέπεια. Οι υπηρέτες της κυβερνητικής πολιτικής, αυτοί που τσακίζουν την κοινωνία και πετάνε μια ολόκληρη γενιά στο περιθώριο, καλά θα κάνουν να φοβούνται το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα, καλά θα κάνουν να φοβούνται μια γενιά που πλέον δεν έχει σχεδόν τίποτα να χάσει.

Ως Αριστερή Ενότητα θεωρούμε ότι αυτή τη στιγμή η μάχη για την ανατροπή τους πρέπει να αποτελέσει υπόθεση ενός δυναμικού φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος, που θα προτάσσει τις ανάγκες μας και θα καταφέρνει να εμπλέκει μέσα σε αυτό την πλειοψηφία των φοιτητών-τριών που πλήττονται από την ασκούμενη πολιτική. Ένα τέτοιο φοιτητικό κίνημα, προκειμένου να μπορεί να εμπνέει και να εμπλέκει τη φοιτητική πλειοψηφία, οφείλει να αναζητά τη νομιμοποιητική του ισχύ στις δημοκρατικές και συμμετοχικές του διαδικασίες, από τη βάση των Φοιτητικών Συλλόγων και τις Γενικές Συνελεύσεις μέχρι τις διαδικασίες συντονισμού και τα Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων. Θέλουμε ένα φοιτητικό κίνημα που να διεκδικεί τις ανάγκες και τα όνειρα της νεολαίας το οποίο θα υπερβαίνει το άθροισμα συλλογικοτήτων και πολιτικών δυνάμεων.

Είναι προφανές ότι τα γεγονότα που ακολούθησαν το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της προηγούμενης Τετάρτης (26/11), με κανέναν τρόπο δεν προωθούν το στόχο για ένα συμμετοχικό, δημοκρατικό, αλλά και πολιτικά επικίνδυνο φοιτητικό κίνημα. Η πρωτοβουλία συγκεκριμένης μερίδας συναγωνιστών της ΕΑΑΚ, να μπουν πρωτοβουλιακά στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ, δίχως να έχουν εκθέσει αυτή τους τη διάθεση σε καμία συλλογική διαδικασία (από Γενικές Συνελεύσεις μέχρι Συντονιστικά Κατάληψης), συνιστά μεγάλη προβληματική. Μία προβληματική, η οποία ευθύνεται μεταξύ άλλων για τα σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας μέσα στο φοιτητικό κίνημα και η οποία, βασικά, αφήνει εκτός κάθε συνάδελφο και κάθε συναδέλφισσα που θέλουν να συμμετέχουν στις διαδικασίες του συλλόγου και να έχουν λόγο μέσα σε αυτές. Συνάμα, με αυτή την πρωτοβουλία για απόπειρα κατάληψης της Πρυτανείας, δεν μπόρεσε για ακόμη μία φορά να διεξαχθεί το Συντονιστικό Γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων, και γι’αυτό την πολιτική ευθύνη φέρουν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις.

Εμείς από την πλευρά μας αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη για μια δυναμική απαντήση απέναντι στον Πρύτανη του ΕΚΠΑ, στην κυβέρνηση και τον αυταρχισμό που επιδικνύει και συνολικά σε όσους επιτίθενται αυτή τη στιγμή στο Φοιτητικό Κίνημα. Θεωρούμε όμως ότι καμία τέτοια δυναμική απάντηση δεν θα προκύψει, στο βαθμό που οι πολιτικές δυνάμεις συνεχίσουν να αντιλαμβάνονται τη μοναδική τους αλήθεια ως “αυτονόητη” για το κίνημα, ανεξάρτητα και πάνω από τις δημοκρατικές διαδικασίες που εξελίσσονται μέσα σε αυτό. Με βάση τα παραπάνω θεωρούμε διαδικασίες όπως το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων ως ουσιαστικές πολιτικές διαδικασίες του Κινήματος, που στη βάση της δημοκρατικής τους οργάνωσης και της μαζικής συμμετοχής σε αυτές, μπορούν να λειτουργούν προωθητικά. Θεωρούμε ότι το Φοιτητικό Κίνημα έχει ανάγκη τέτοιες διαδικασίες, οπότε και είναι επιτακτική ανάγκη η άμεση πραγματοποίηση συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων την Τετάρτη 3/12 μετά το τέλος της πορείας.

Πρώτη προτεραιότητα παραμένει η οικοδόμηση ενός δυναμικού, μαζικού και πολιτικά επικίνδυνου Φοιτητικού Κινήματος σε πείσμα οποιασδήποτε αυτόκλητης πρωτοπορίας. Τα αδιέξοδα της νέας γενιάς, η διάλυση των πανεπιστημίων μας, η εξαθλίωση μιας ολόκληρης κοινωνικής πλειοψηφίας δεν μας αφήνει περιθώρια για ανευθυνότητα. Η νεολαία και ειδικά το Φοιτητικό Κίνημα αυτή τη στιγμή μπορεί να αποτελέσει το σημείο αναφορά για το σύνολο της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Ας αποτελέσουν οι κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών, η νεολαιίστικη κινητοποίηση της 6ης Δεκέμβρη, ημέρα δολοφονίας τους 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αφετηρία για ένα κίνημα που θα επαναθέτει τις ανάγκες εργαζομένων και νεολαίας στο προσκήνιο.

Συνεχίζουμε τον αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της εξαθλίωσης! Συνεχίζουμε να μαχόμαστε απέναντι στον αυταρχισμό του κράτους και της αντιδραστικής διοίκησης Φορτσάκη μέχρι την παραίτησή του!

Συνεχίζουμε ανοίγοντας δρόμους πλατιούς έναντια στο σκότος, ξαναμοιράζοντας το αστέρι σε όσους κοπιάσουν να 'ρθουν!

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Πάρτυ Αρ.Εν. Γεωπονικού!!!

Πάνω στον αναβρασμό για άλλη μία χρονιά η Αρ.Εν. Γ.Π.Α. κάνει πάρτυ κάνει πάρτυ στο γεωπονικό για τα προς το ζην. Μετά από τόσες πορείες και καταστολή, ζητάμε τάιμ-άουτ από το φοιτητικό κίνημα για ένα βράδυ, να βρεθούμε μεταξύ μας, όχι μόνο σε συνελεύσεις, όχι μόνο σε αλυσίδες, όχι μόνο σε συντονιστικά, αλλά και σε ένα πάρτυ με τα όλα του. Μπι δέαρ!

Πρόσβαση: Λεωφορεία 856, Α16(στάση Γεωπονική Σχολή),813, 026(στάση Σπύρου Πάτση). ΜΕΤΡΟ:Σταθμός Κεραμεικός 7 λεπτά περπάτημα επι της Ιεράς Οδού

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Θα ζήσουμε αλλιώς, να επιλέξουμε να ζήσουμε ελεύθερα!


Την περασμένη βδομάδα αρκετοί Φοιτητικοί Σύλλογοι τοποθετήθηκαν μέσω των Γενικών τους Συνελεύσεων και χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες βρέθηκαν στους δρόμους ενάντια στην αυταρχικοποίηση των Πανεπιστημίων και την εδραίωση «του νόμου και της τάξης» από πλευράς της κυβέρνησης και των πρυτανικών αρχών. Κινήσεις επιβολής, όπως η οχύρωση με κατασταλτικές δυνάμεις των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων του κέντρου και το λοκ-αουτ σχολών, δε μπορούν να σβήσουν τα προτάγματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, παρά μονό να επικαιροποιήσουν την ανάγκη για τις εξεγέρσεις του σήμερα και για μαζικά, ριζοσπαστικά νεολαιίστικα κινήματα.

Η στρατηγική της έντασης, όμως, δεν απέτρεψε τη νεολαία και τον αγωνιζόμενο λαό να κατέβουν ξανά στον δρόμο, καθώς ούτε και η μεθόδευση του φόβου, τόσο κατά την άγρια επίθεση των ΜΑΤ ενάντια στα μπλοκ των Φοιτητικών Συλλόγων το βράδυ της Πέμπτης έξω απ το Πολυτεχνείο όσο και κατά τη διάρκεια της πορείας της 17ης του Νοέμβρη με την ασφυκτική παρουσία δυνάμεων καταστολής. Την ώρα που το Πανεπιστήμιο αδυνατεί να λειτουργήσει απ την υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση, αναζητείται στα πρόσωπα των αγωνιζόμενων φοιτητών και –τριών η κατασκευή του εσωτερικού εχθρού, προκειμένου να νομιμοποιήσει τις κυβερνητικές επιλογές για την υποτίμηση και την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων, την ώρα που η κυβέρνηση έχει διαλύσει τη δευτεροβάθμια, κάθε δομή κοινωνικού κράτους και επιτίθεται ανοιχτά στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, στη νεολαία και το σύνολο των υποτελών τάξεων.

Σε αυτήν την κατεύθυνση και προς ολοκλήρωση του κάδρου για τον αυταρχικότερο Πρύτανη γύρω απ το πρόσωπο του Φορτσάκη, οι πρυτανικές αρχές του ΕΚΠΑ εισηγούνται τη θέσπιση ηλεκτρονικών δημοψηφισμάτων προκειμένου οι φοιτητές-τριες της «ησυχίας, τάξης και ασφάλειας» να κρατάνε τις σχολές ανοιχτές με ένα «κλικ», όταν δεν επιλέγουν οι ίδιες οι αρχές να τις κλειδώσουν με ΜΑΤ και σεκιούριτι. Πέρα απ τη σαφέστατη πρόθεση για τη διάλυση των Φοιτητικών Συλλόγων και τη φίμωση κάθε φωνής αντίστασης, την ώρα που οι αποφάσεις ολοένα και δε νομιμοποιούνται από αντιδραστικές αρχές διαφόρων σχολών, αυτό το παράδειγμα της εύκολης και άνευ κόστους πολιτικής επιλογής συμπυκνώνει την κρισιακή κατάσταση των σύγχρονων δημοκρατιών και την ανάγκη επανάκτησής τους απ τους ίδιους τους από τα κάτω. Σε αυτήν τη διαδικασία κομβικό ρόλο καλείται να παίξει μέσα απ τους αγώνες της η οργισμένη γενιά του Δεκέμβρη του ’08, η νεολαία που κατέλαβε τις πλατείες με αίτημα τη δημοκρατία και πρόταγμα «να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας», κόντρα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και τον νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό.

Υπό αυτό το πρίσμα, βέβαια, οφείλουμε να κινηθούμε και προς τη δημοκρατική εμβάθυνση των δομών και των διαδικασιών του ίδιου του Φοιτητικού Κινήματος, προκειμένου οι αγώνες μας να είναι ένα ζωντανό αντιπαράδειγμα για το πώς θέλουμε να οργανώνουμε τις ζωές μας. Χαρακτηριστικά, την Πέμπτη το βράδυ όταν η αντικατασταλτική φοιτητική πορεία χτυπήθηκε έξω απ το Πολυτεχνείο, όπου κατευθύνθηκε προκειμένου να συντονιστούν οι σύλλογοι άλλα βρήκαν τις πόρτες κλειδωμένες και όταν κάποια φοιτητικά μπλοκ και πλήθος κόσμου κατάφεραν να εισέλθουν στον προαύλιο χώρο, ο τρόπος με τον οποίο επιλέχθηκε να αποχωρήσουν ανοίγει την κουβέντα για μια σειρά παθογενειών του Φοιτητικού Κινήματος.

Στην αδυναμία των πολιτικών συλλογικοτήτων να σπάσουν το κλίμα του πανικού προκειμένου να διαβουλευτεί ο συγκεντρωμένος κόσμος ήρθε να απαντήσει η ιδιοκτησιακή αντίληψη για τους συλλόγους (και τις ντουντούκες τους) δημιουργώντας μια αρνητική παρακαταθήκη. Μια παρακαταθήκη μάλιστα που συνεχίστηκε την επόμενη μέρα με την «καθοδήγηση» των ΦΣ προς στο Πολυτεχνείο για τη «στήριξη» της φιέστας του-κατά τ’ άλλα διασπαστικού- ΜΑΣ. Αντιλαμβανόμενοι-ες την ανάγκη για δημοκρατία στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος, προτείναμε στις συντονιστικές επιτροπές, κατά τη διάρκεια του εορτασμού, τη διοργάνωση Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων στο χώρο του Πολυτεχνείου, που δυστυχώς δεν υλοποιήθηκε αφού μάλλον η ανάγκη για δημοκρατία και πραγματικό συντονισμό δε μπαίνει πάγια στην ημερήσια διάταξη ορισμένων συλλογικοτήτων.

Αποτιμώντας, όμως, θετικά τη μεγάλη νεανική και λαϊκή κινητοποίηση των τελευταίων ημερών, να επιστρέψουμε στους κοινωνικούς μας χώρους και τις συλλογικές μας διαδικασίες και να οργανώσουμε δημοκρατικά και από τα κάτω, εκεί που πραγματικά χτίζεται η ενότητα, τη δική μας επίθεση, ως την ικανότερη άμυνα για τη βαρβαρότητα που βιώνουμε. Να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να αποφασίζουμε μέσα απ τις συλλογικές μας διαδικασίες, με τον τρόπο που εμείς θα καθορίζουμε και να κάνουμε τις καταλήψεις μας κοινωνικές, ανοιχτές και πραγματικά λειτουργικές. Οι νεολαιίστικοι αγώνες και το φοιτητικό κίνημα να συναντηθούν με την αγωνιζόμενη κοινωνία, τους εργαζόμενους, τις άνεργες, τα κοινωνικά και αλληλέγγυα κινήματα και να ανατρέψουμε το υπάρχον οικοδομώντας στο σήμερα πτυχές του δικού μας μέλλοντος!

-Άμεση παραίτηση Φορτσάκη και ανατροπή της Κυβέρνησης!


-Όλοι και όλες στη μαθητική κινητοποίηση της Παρασκευής και στη Γενική Απεργία στις 27/11.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

“Ή με τους Ρωμαίους ή με τους Γαλάτες”

-->



Το σωτήριο έτος 2014 σιγά σιγά τελειώνει. Τα πάντα δείχνουν αισιόδοξα, καθώς η κυβέρνηση μας διαβεβαίωσε ότι θα καταργήσει τα μνημόνια, ότι η ανεργία των νέων ήδη μειώνεται μέσω των ευέλικτων προγραμμάτων απασχόλησης voucher και οι φοροελαφρύνσεις πέφτουν βροχή. Η καθημερινότητα κυλάει ευτυχισμένα στην μνημονιακή Ελλάδα και με χαρά οι πολίτες περιμένουν στις ουρές για να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ.

Το Πανεπιστήμιο λειτουργεί κανονικά, security στις σχολές για να νιώθουμε όλοι/ες ασφαλείς, διαγραφές των τεμπέληδων αιώνιων φοιτητών/τριων και τα όργανα διοίκησης αποφασίζουν την αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών σύμφωνα με τις τελευταίες ανάγκες της αγοράς και κατευθύνουν την έρευνα ανάλογα με την επιχείρηση που προσφέρει τα περισσότερα χρήματα, οι εργολάβοι συνεχίζουν ακούραστα και με αυταπάρνηση να υπηρετούν το πανεπιστήμιο. Οι ζοφερές μέρες που τα πανεπιστήμια ήταν γιάφκες που καταλάμβαναν αιώνιοι φοιτητές, αισχρές μειοψηφίες και αριστερές συντεχνίες μπλοκάροντας την ομαλή λειτουργία του βρίσκονται ένα βήμα πιο μακριά.

Το συνεχές της καταστροφής

Έξω από τον «φανταστικό κόσμο» της κυβέρνησης και των ΜΜΕ όμως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Αυτοί που τόσα χρόνια καταστρέφουν το δημόσιο, προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία πως μετατράπηκαν σε σωτήρες εν μια νυκτί, ξέφυγαν από την λογική του ρουσφετιού και των μιζών και νοιάζονται για το καλό του τόπου και των πολιτών. Είναι φανερό, λοιπόν, πως τα μνημόνια, οι απολύσεις, η καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, ο Νόμος Διαμαντοπούλου - Αρβανιτόπουλου, δεν είναι ένα αναγκαίο κακό για τους κυρίαρχους αλλά ένα σχέδιο πολύ καλά μελετημένο.


Το πόσο καλά οργανωμένο σχέδιο είναι η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση γίνεται εύκολα αντιληπτό από τις διαγραφές. Η κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη την στρεβλή εικόνα που τα ΜΜΕ έχουν δημιουργήσει κάνει τις αλλαγές που ετοίμαζε από καιρό. Έτσι, τα πανεπιστήμια προχωρούν, όχι απλά σε διαγραφές φοιτητών που μπορεί να δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα, αλλά και σε μέτρα όπως η εφαρμογή του ορίου σπουδών (ν+2) που συμβάλει στην εντατικοποίηση των σπουδών και το σπάσιμο των πτυχίων, δηλαδή την υλοποίηση των κατευθύνσεων της συνθήκης της Μπολόνια (1999). Πως συμβαίνει αυτό; Αποδεχόμενοι του γεγονότος πως μπορεί να διαγράφονται οι φοιτητές/τριες, αποδεχόμαστε αυτόματα πως υπάρχει όριο που κάποιος/α έχει την δυνατότητα να σπουδάζει, δικαιολογώντας έτσι την εφαρμογή του ν+2 μετέπειτα. Πρόκειται για ένα μέτρο που εντείνει τους ταξικούς φραγμούς, μετατρέποντας ταυτόχρονα το πανεπιστήμιο αποκλειστικά σε χώρο φοίτησης. Συγχρόνως, μέσω των διαγραφών, επιτυγχάνεται και το σπάσιμο των πτυχίων, αφού τα ΑΕΙ θα κληθούν να πιστοποιήσουν με πιστωτικές μονάδες τις γνώσεις του κάθε φοιτητή/τριας που διαγράφουν. Ιδιο είναι το σκηνικό για την εισαγωγή ιδιωτικής πρωτοβουλίας στα πανεπιστήμια και πλήρης στοίχιση τους με τις επιταγές της αγοράς. Η τακτική είναι γνωστή (βλέπε υγεία) επιτηδευμένη υποτίμηση μέσα από την υποχρηματοδότηση και την ελλειπή οργάνωση, ως υπαίτιοι κατηγορούνται συνδικαλιστές/τριες (γενικά και αόριστα) και η κυβέρνηση έρχεται να δώσει απάντηση μέσω των ιδιωτικοποιήσεων από τις οποίες ωφελούνται μόνο οι επιχειρήσεις


Δεν διαπραγματευόμαστε τα αυτονόητα


Στο ευρύτερο πλαίσιο των εργολαβιών μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο εντάσσονται και κομμάτια της φοιτητικής μέριμνας, όπως αυτό της σίτισης. Το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι εάν η ανάθεση σε κάποια ιδιωτική πρωτοβουλία προσφέρει βελτίωση σε επίπεδο οικονομικό και ποιοτικό. Σαφώς και δεν συμφέρει το ίδρυμα να μισθώνει κάποιον εργολάβο ο οποίος θα επιζητά όλο και μεγαλύτερο κέρδος για μια σειρά λειτουργιών. Πόσο μάλλον ένα εργολάβο που απολύει εργαζόμενους ή έχει πολύ καιρό να τους πληρώσει καταπατώντας πλήρως κάθε εργασιακό δικαίωμα.


Πάνω σε αυτή τη λογική βλέπουμε ότι οι αυτονόητες παροχές, όπως η σίτιση, η στέγαση, τα πανεπιστημιακά συγγράμματα γίνονται προνόμια για λίγους και εκλεκτούς. Ένα κεκτημένο δημόσιο αγαθό πρέπει να προσφέρεται συλλογικά και όχι να είναι μια ιδιωτική παροχή που ο καθένας διεκδικεί ατομικά ως πελάτης πλέον. Ειδικά όταν η ιδιωτική πρωτοβουλία ζημιώνει τόσο τις εκπαιδευτικές αξίες όσο και τον εργασιακό χώρο. Η ιδιωτικοποίηση δομών που διαχρονικά κάλυπταν πάγιες φοιτητικές ανάγκες όπως η σίτιση - στέγαση, δείχνει την πορεία μετακύλισης του οικονομικού βάρους της φοίτησης στις πλάτες των φοιτητών. Δεν νοείται για εμάς Πανεπιστήμιο που δεν διασφαλίζει στους φοιτητές του δωρεάν σίτιση, στέγαση και καθολική μέριμνα για τις ανάγκες τους. Που στηρίζεται σε επιχειρηματικές λογικές και συμφέροντα, όπως εργολαβίες και ιδιώτες στη διοίκηση των Πανεπιστημίων Που επιλέγει να ξεπουλιούνται κτήρια του μέσω του ΤΑΙΠΕΔ ή που τα αφήνει κενά αντί να τα διαθέτει στους φοιτητές/τριές του.



Σαν να μην έφταναν όλα αυτά


Μέχρι τώρα το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο έδινε πτυχία γεωπόνου, ενιαία πτυχία με κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα πάνω σε ένα αντικείμενο πολύ ευρύ και με εξαιρετικό ενδιαφέρον για τον ρόλο που πρέπει να έχει ένας γεωπόνος. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει μια έντονη συζήτηση στο Γεωπονικό περί πτυχίων, πιο συγκεκριμένα το τμήμα Γεωπονικής Βιοτεχνολογίας να δίνει πτυχίο Βιοτεχνολόγου, το τμήμα Τεχνολογίας τροφίμων πτυχίου Τεχνολόγου Τροφίμων και το τμήμα Αγροτικής οικονομίας πτυχίο Οικονομολόγου και όχι Γεωπόνου με ειδίκευση στην Γεωπονική Βιοτεχνολογία, Τεχνολογία Τροφίμων και Αγροτική Οικονομία αντίστοιχα. Σε μια εποχή έντονης αστικοποίησης και εγκατάλειψης της υπαίθρου ο ρόλος ενός Γεωπόνου της Αγροτικής Οικονομίας είναι να μελετήσει νέες μορφές οργάνωσης των παραγωγών, όπως οι συνεταιρισμοί, και νέες μορφές διακίνησης των προϊόντων, όπως τα κινήματα «χωρίς μεσάζοντες», αλλά και να μπορεί να οικοδομήσει ολόκληρο μοντέλο για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Σε μια εποχή που εταιρίες όπως η Monsanto χρησιμοποιούν τη γενετική μηχανική για να ελέγχουν την παγκόσμια διακίνηση σπόρων, ο ρόλος ενός Γεωπόνου Βιοτεχνολόγου είναι να κατανοεί ότι ο κλάδος αυτός υπάρχει για να βελτιώνει την παραγωγή προς όφελος των ανθρώπων και όχι για να “παίζει” με το γενετικό υλικό, με άγνωστες επιπτώσεις, για να αυξάνουν τα κέρδη τους μερικές πολυεθνικές. Σε μια κοινωνία που πλήττεται από την φτώχεια και την ανεργία, στα τρόφιμα η ποιότητα και η τιμή έχουν σχέση αντιστρόφως ανάλογη λειτουργώντας εκβιαστικά προς τους οικονομικά ασθενέστερους, ο ρόλος του Γεωπόνου Τεχνολογίας Τροφίμων είναι να μην κάνει εκπτώσεις στην δημόσια υγεία έχοντας γνώσεις για κάθε βήμα της παραγωγής των τροφίμων από το χωράφι μέχρι την κατανάλωση του. Εκτός λοιπόν από τα μη κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα, την αδυναμία των καινούργιων πτυχίων να συναγωνιστούν τα πτυχία των Οικονομολόγων ή των Βιολόγων, τα καινούργια αυτά τμήματα δεν παρέχουν τη σφαιρική γνώση και την πληθώρα γνώσεων που ενέχει ο τίτλος του γεωπόνου και που είναι αυτές οι γνώσεις που θα δώσουν απάντηση στα παραπάνω προβλήματα εν ολίγοις.


Η απάντησή μας: Το Πανεπιστήμιο των Αναγκών


Ως μία δομικής φύσεως αντιπρόταση για το σύγχρονο Πανεπιστήμιο, θα πρέπει να κινείται πάνω σε μία εναλλακτική στρατηγική, για την υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, για τον εκδημοκρατισμό του και για την εγκαθίδρυση του οράματος μας, ενός πανεπιστημίου το οποίο θα προσανατολίζεται εκπαιδευτικά και διοικητικά στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών μας ενώ παράλληλα, θα στοχεύει στην εξυπηρέτηση της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αναλύοντας δομικά το συγκεκριμένο μοντέλο, οραματιζόμαστε αρχικά ένα πανεπιστήμιο το οποίο, θα απαξιώνει τον ατομικό δρόμο της ενασχόλησης του φοιτητή μόνο με τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις του, θα ελευθερώνει χρόνο κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης του στον κοινωνικό του χώρο, αναπτύσσοντας έτσι την κριτική του αντίληψη και την σφαιρική του γνώση και καλλιεργώντας μία πολύπλευρη προσωπικότητα Αμφισβητούμε τις ιεραρχικές σχέσεις που επικρατούν και στην εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά και στην διοικητική λειτουργία του σύγχρονου πανεπιστημίου, υποστηρίζοντας πως οι φοιτητές μαζί με τους καθηγητές και τους εργαζόμενους μέσα από κοινές γενικές συνελεύσεις, θα πρέπει να αποτελούν τον πυρήνα λήψης αποφάσεων για το εκάστοτε ίδρυμα. Έτσι, το πανεπιστήμιό μας δε μπορεί παρά να είναι δημοκρατικό, συμμετοχικό και αυτοδιοίκητο Ο σημαντικότερος όμως πυλώνας δημιουργίας αυτού του πανεπιστημίου αφορά τον προσανατολισμό της εκπαιδευτικής δραστηριότητας πάνω στις πραγματικές ανάγκες μιας κοινωνίας, βάση της διάγνωσης κοινωνικών και παραγωγικών ελλειμμάτων, στα οποία δίνουμε λύσεις. Παλεύουμε το σύγχρονο νεοφιλελεύθερο μοντέλο ευθυγράμμισης των προγραμμάτων σπουδών με τα προστάγματα των ελεύθερων αγορών και με τα συγκεκριμένα επιχειρηματικά πρότυπα εργασίας, και ως αντιπρόταση οικοδομούμε ένα πανεπιστημιακό ανοιχτό στην κοινωνία, το οποίο θα έχει ως πρώτο μέλημα τις ανάγκες της κοινωνίας, της νεολαίας και των εργαζομένων και όχι τα κέρδη των λίγων.


Γενικές Συνελέυσεις και Δημοκρατία


Η απαξίωση της γενικής συνέλευσης σχετίζεται με την ευρύτερη περιφρόνηση των πολιτικών, και ιδιαίτερα συμμετοχικών, διαδικασιών. Αυτό δε φαίνεται παράλογο αν αναλογιστούμε, ότι η πολιτική κοινωνικοποίηση συντελείται μέσα σε ένα ακραία ατομικιστικό περιβάλλον, το οποίο αποτυπώνεται στο κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό μοντέλο οργάνωσης (νεοφιλελευθερισμός). Με απλά λόγια, στο κέντρο όλων των εκφάνσεων της καθημερινής ζωής όπως η εκπαίδευση, η εργασία οι κοινωνικές σχέσεις κλπ βρίσκεται το άτομο Η μη συμμετοχή του φοιτητή στη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου, το μόνο θεσμικά κατοχυρωμένο συλλογικό όργανο με άμεσο δικαίωμα γνώμης και ψήφου, οδηγεί στην αυτοαναίρεση της ίδια της Δημοκρατίας στη σχολή. Αυτό γίνεται υποβαθμίζοντας τη διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης. Η αποχή, λοιπόν, από αυτές και τις πολιτικές διαδικασίες γενικότερα, δεν αποδεσμεύει τον φοιτητή από ευθύνες, αλλά αντίθετα συνεχίζει να τον καθιστά υπεύθυνο για τις αποφάσεις που λαμβάνονται, καθώς ακόμα και τότε, τις επηρεάζει.


Η διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια διαδικασία συζήτησης, σύνθεσης και συνδιαμόρφωσης απόψεων και όχι ως χώρος αντιπαράθεσης έτοιμων ιδεολογικών και πολιτικών πλαισίων των διαφόρων συλλογικοτήτων. Ειδικά μεταξύ αριστερών σχηματισμών είναι πραγματικά προβληματικό να εμμένουμε σε λογικές περιχαράκωσης μεταξύ συγκεκριμένων και αποδεκτών διαφωνιών, οι οποίες ωστόσο μικρή σημασία έχουν για τη δράση του συλλόγου. Δεν γίνεται να αντιλαμβανόμαστε τη Γενική Συνέλευση εργαλειακά για να βγει μια συγκεκριμένη απόφαση. Για εμάς, αυτοσκοπός είναι η εμπλοκή όσο το δυνατόν περισσότερου κόσμου σε μία δημοκρατική διαδικασία λήψης αποφάσεων και αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αρκείται σε μια ψηφοφορία. Οφείλουμε μπροστά σε κάθε διαστρέβλωση του όρου της δημοκρατίας να επανανοηματοδοτήσουμε το χιλιοειπωμένο και κενό νοήματος πια σύνθημα «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις».


'Ολοι και όλες στη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ του συλλόγου φοιτητών του ΓΠΑ την ΤΕΤΑΡΤΗ 5/11 14:00, αμφ Σίδερη.

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Αύριο!


Ανακοίνωση συντονιστικού σχημάτων αριστερής ενότητας για την καταστολή στις σχολές!

Την Τετάρτη 8/10 συνεδρίασε για πρώτη φορά η νέα σύγκλητος του ΑΠΘ, με θέμα μεταξύ άλλων και τις διαγραφές των φοιτητών. Φοιτητές και φοιτήτριες του ΑΠΘ θέλησαν να παρευρεθούν στη διαδικασία και να παρέμβουν καταθέτοντας ψηφίσματα και αποφάσεις των φοιτητικών τους συλλόγων. Ωστόσο, εμποδίστηκαν από τους φύλακες του ιδρύματος που τους απαγόρευσαν την είσοδο στο χώρο της συνεδρίασης της συγκλήτου. Λίγες μέρες μετά, τη Δευτέρα 13/10, φοιτητές και φοιτήτριες του ΕΚΠΑ συγκεντρώθηκαν έξω από την πρυτανεία του ιδρύματος για να υλοποιήσουν τις αποφάσεις των φοιτητικών τους συλλόγων και να πραγματοποιήσουν παράσταση διαμαρτυρίας για την ελλιπή φοιτητική μέριμνα και να ζητήσουν να συνεδριάσει η σύγκλητος για να τοποθετηθεί στο ζήτημα των διαγραφών. Και πάλι οι φοιτητές-ριες βρήκαν την πόρτα της πρυτανείας κλειστή και δυνάμεις των ΜΑΤ να τους εμποδίζουν την είσοδο.
Αυτά τα περιστατικά, δε μπορούν να είναι τυχαία ούτε μεμονωμένα, αλλά αποτελούν συνέχεια της πολιτικής πειθάρχησης και καταστολής που η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλλει για τα πανεπιστήμια. Αυτή η πολιτική υλοποιείται ήδη καθημερινά στα πανεπιστήμια από τα τέλη του Αυγούστου, όταν οι φοιτητές του ΕΚΠΑ του ΑΠΘ και μίας σειράς άλλων ιδρυμάτων διαπίστωσαν ότι υπάλληλοι ιδιωτικής εταιρίας ασφάλειας κυκλοφορούν πλέον σε όλους τους χώρους των σχολών και “διαφυλάσσουν¨την τάξη και την ασφάλεια ελέγχοντας ποιοι και γιατί εισέρχονται και κυκλοφορούν στο πανεπιστήμιο. Αυτή η πολιτική είναι η ίδια που προσπαθεί να επιβάλλει ένα πανεπιστήμιο τεχνοκρατικό και αποστειρωμένο, που να ευθυγραμμίζεται με την πολιτική της λιτότητας, της πειθάρχησης και της καταστολής που ασκείται διαρκώς εντεινόμενα τα τελευταία χρόνια σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Η συμμετοχή των φοιτητών στις αποφάσεις που παίρνονται για τις σπουδές τους και τη ζωή τους στο πανεπιστήμιο, φυσικά και δε χωράνε σε αυτό το μοντέλο που προσπαθούν να φτιάξουν.

Απέναντι σε όλα αυτά εμείς απαντάμε πως σε ένα τέτοιο μοντέλο δε χωράμε εμείς! Δε θα αφήσουμε αναπάντητες τις διαθέσεις της αστυνομίας (κρατικής ή πανεπιστημιακής) να μας τρομοκρατήσει, να καταστείλει τις κινητοποιήσεις μας ή να μας αποκλείσουν από τις αποφάσεις που παίρνονται για μας. Εμείς θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στην καταστολή και να αγωνιζόμαστε για ένα πανεπιστήμιο που να μας χωράει. Ένα πανεπιστήμιο των αναγκών μας, με δημοκρατία και ελευθερία σε μία κοινωνία των ονείρων μας. Ό,τι και να κάνετε, εμείς θα ζήσουμε αλλιώς!

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Λίγα λόγια για το Γεωπονικό

Μια καινούργια ακαδημαϊκή χρονιά ξεκίνησε με το πανεπιστήμιο να βρίσκεται σε μία κρίσιμη περίοδο. Μία περίοδο η οποία χαρακτηρίζεται από μεταρρυθμίσεις, μνημονιακής και νεοφιλελεύθερης φύσεως, αποτέλεσμα των οποίων είναι η υποτίμηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό συμβαίνει μέσω της σταδιακής υποχρηματοδότησής και των μαζικών απολύσεων, γεγονός το οποίο συνεπάγεται την μη βιώσιμη λειτουργία των πανεπιστημίων. Όταν, λοιπόν, το πολιτικό στερέωμα των ημερών μας είναι συγκεκριμένο, συγκεκριμένη θα είναι και η επιρροή της πολιτικής πάνω στην επιστήμη μας. Πατώντας στην επιτηδευμένη αυτή υποβάθμισή της, η ΔΑΠ, η ΠΑΣΠ (οι δημιουργοί του σημερινού αξιακού μας συστήματος) και το συμβούλιο ιδρύματος έχουν τις εξής προτάσεις, είτε ανοιχτά, είτε βοηθώντας προς αυτή την κατεύθυνση:
-Επιβολή διδάκτρων, πράγμα το οποίο αποκλείει φοιτητές/τριες από την εκπαιδευτική διαδικασία, λόγω οικονομικής αδυναμίας να τα καταβάλλουν.
-Ταχύρρυθμα τμήματα σε συνδυασμό με τα υποβαθμισμένα εργαστήρια, πράγμα που οδηγεί σε μια κατάσταση κατά την οποία οι καθηγητές θα προσποιούνται ότι διδάσκουν και οι φοιτητές ότι μαθαίνουν
-Χρηματοδότηση του ιδρύματος από εταιρείες. Αν αναλογιστούμε πως μοναδικό τους κίνητρο είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους, ο αποπροσανατολισμός των γεωπονικών επιστημών από τις ανάγκες μιας κοινωνίας και ο προσανατολισμός τους σε οτιδήποτε τους αποφέρει κέρδος, θα είναι το άμεσα επόμενο.
Δηλαδή, οι αλλαγές που συμβαίνουν στον ακαδημαϊκό και γεωπονικό τομέα (συρρίκνωση του γεωπονικού κορμού ορισμένων τμημάτων), έχουν ιδεολογικό πρόσημο. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από την στεγνή και ωμή προσπάθεια του συστήματος για ένα επιστημονικό υπόβαθρο πλήρως υποταγμένο στα προτάγματα των αγορών.




Φοιτητική μέριμνα

Η πανεπιστημιακής κοινότητα βάλλεται συστηματικά από την νεοφιλελεύθερη πολιτική των κυβερνήσεων και των μνημονίων. Στο στόχαστρο βρίσκεται και η φοιτητική μέριμνα.

-Η σίτιση των φοιτητών/τρίων στο Γ.Π.Α, όχι μόνο δεν είναι δωρεάν για όλους/όλες, αλλά έχει ανατεθεί σε εργολάβους. Η ποιότητα του φαγητού δεν εξασφαλίζεται και απειλείται από την προσπάθεια του ιδιώτη να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του. Βάση της σύμβασης, το ίδρυμα δίνει 1,8 ευρώ την ημέρα για κάθε κάρτα σίτισης, τη στιγμή που υπάρχουν αμφιβολίες για την ποιότητα των πρώτων υλών του φαγητού. Τα κέρδη του εργολάβου μεγιστοποιούνται από το γεγονός ότι πληρώνεται και για τις μερίδες των κατόχων κάρτας σίτισης ακόμα και αν αυτοί δεν τις καταναλώσουν. Επίσης, για τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που δεν έχουν κάρτα το κόστος είναι 2 ευρώ.
 -Οι φοιτητικές εστίες είναι σε άθλια κατάσταση και δεν επαρκούν, με αποτέλεσμα πολλοί συμφοιτητές μας, αν και πληρούν τα κριτήρια να μην βρίσκουν δωμάτιο σε αυτές.  Αυτό συμβαίνει την ίδια στιγμή που δεκάδες δημόσια κτίρια τόσο στο κέντρο όσο και σε άλλες περιοχές της Αθήνας μένουν αναξιοποίητα..
-Τα εργαστήρια λόγω της μείωσης του προϋπολογισμού οδηγούνται σε υποβάθμιση, σε έλλειψη των απαραίτητων υλικών, εργαλείων και αδυναμία διανομής των σημειώσεων σε έντυπη μορφή.

Η δωρεάν σίτιση και στέγαση, η παροχή δωρεάν συγγραμμάτων αποτελούν βασικές αρχές του δικού μας συμμετοχικού και ανοιχτού σε όλες και όλους πανεπιστημίου.


Γιατί γεωπόνοι

Μέχρι τώρα το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο έδινε πτυχία γεωπόνου, ενιαία πτυχία με κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα πάνω σε ένα αντικείμενο πολύ ευρύ και με εξαιρετικό ενδιαφέρον για τον ρόλο που πρέπει να έχει ένας γεωπόνος. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει μια έντονη συζήτηση στο Γεωπονικό περί πτυχίων, πιο συγκεκριμένα το τμήμα Γεωπονικής Βιοτεχνολογίας να δίνει πτυχίο Βιοτεχνολόγου, το τμήμα Τεχνολογίας τροφίμων πτυχίου Τεχνολόγου Τροφίμων και το τμήμα Αγροτικής οικονομίας πτυχίο Οικονομολόγου και όχι Γεωπόνου με ειδίκευση στην Γεωπονική Βιοτεχνολογία, Τεχνολογία Τροφίμων και Αγροτική Οικονομία αντίστοιχα. Σε μια εποχή έντονης αστικοποίησης και εγκατάλειψης της υπαίθρου ο ρόλος ενός Γεωπόνου της Αγροτικής Οικονομίας είναι να μελετήσει νέες μορφές οργάνωσης των παραγωγών, όπως οι συνεταιρισμοί, και νέες μορφές διακίνησης των προϊόντων, όπως τα κινήματα «χωρίς μεσάζοντες», αλλά και να μπορεί να οικοδομήσει ολόκληρο μοντέλο για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Σε μια εποχή που εταιρίες όπως η Monsanto χρησιμοποιούν τη γενετική μηχανική για να ελέγχουν την παγκόσμια διακίνηση σπόρων, ο ρόλος ενός Γεωπόνου Βιοτεχνολόγου είναι να κατανοεί ότι ο κλάδος αυτός υπάρχει για να βελτιώνει την παραγωγή προς όφελος των ανθρώπων και όχι για να “παίζει” με το γενετικό υλικό, με άγνωστες επιπτώσεις, για να αυξάνουν τα κέρδη τους μερικές πολυεθνικές. Σε μια κοινωνία που πλήττεται από την φτώχεια και την ανεργία, στα τρόφιμα η ποιότητα και η τιμή έχουν σχέση αντιστρόφως ανάλογη λειτουργώντας εκβιαστικά προς τους οικονομικά ασθενέστερους, ο ρόλος του Γεωπόνου Τεχνολογίας Τροφίμων είναι να μην κάνει εκπτώσεις στην δημόσια υγεία έχοντας γνώσεις για κάθε βήμα της παραγωγής των τροφίμων από το χωράφι μέχρι την κατανάλωση του. Εκτός λοιπόν από τα μη κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα, την αδυναμία των καινούργιων πτυχίων να συναγωνιστούν τα πτυχία των Οικονομολόγων ή των Βιολόγων, τα καινούργια αυτά τμήματα δεν παρέχουν τη σφαιρική γνώση και την πληθώρα γνώσεων που ενέχει ο τίτλος του γεωπόνου και που είναι αυτές οι γνώσεις που θα δώσουν απάντηση στα παραπάνω προβλήματα εν ολίγοις.

Ωραία, και ‘μείς τι κάνουμε για όλα αυτά;


Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες συζητάμε και οργανώνουμε δράσεις μέσω των γενικών συνελεύσεων. Κάθε φοιτητής και κάθε φοιτήτρια έχει δικαίωμα να συμμετέχει ενεργά στη συνέλευση λέγοντας τη γνώμη του, ψηφίζοντας και υλοποιώντας τις αποφάσεις που προκύπτουν από αυτή. Μπορεί πολλές φορές να μην διεξάγονται κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, ωστόσο αυτός δεν είναι λόγος να τις απαξιώνει κανείς και να αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν γι΄ αυτόν χωρίς αυτόν. Στο χέρι μας να τις αλλάξουμε, έτσι ώστε να γίνουν πιο συμμετοχικές, πιο δημοκρατικές και πιο αποτελεσματικές Αυτά που μπορούμε να κάνουμε εμείς ως φοιτητές και φοιτήτριες όμως δεν εξαντλούνται στις θεσμικές διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων. Μέσα από τη δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων κι αυτοοργανομένων δομών, πολιτιστικών λεσχών, δικτύων ανταλλαγής σημειώσεων, οριζόντιων αντιφασιστικών συντονισμών μέσα στις σχολές κ.ά. ριζοσπαστικοποιούμαστε και οικοδομούμε στο σήμερα αντιπαραδείγματα στον κυρίαρχο τρόπο οργάνωσης της καθημερινότητας και των κοινωνικών σχέσεων.

Πανεπιστήμιο των Αναγκών 




Σε ένα πανεπιστήμιο που συνεχώς υποβαθμίζεται η ποιότητα και ο δημόσιος χαρακτήρας


του, επιλέγουμε όχι απλά να είμαστε ενάντια στις αλλαγές προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά οραματιζόμαστε μια διαφορετική τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το πανεπιστήμιο των αναγκών μας είναι αυτό που θα έχει ως πρώτο μέλημα τις ανάγκες της κοινωνίας, της νεολαίας και των εργαζομένων και όχι τα κέρδη των λίγων. Για να συμβεί αυτό πρώτα και κύρια μιλάμε για ένα πανεπιστήμιο πραγματικά δημόσιο που δεν θα αποκλείεται κανείς από αυτό λόγο της οικονομικής του κατάστασης και θα διοικείται από  το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας (φοιτητές - καθηγητές - εργαζόμενοι). Συγκεκριμένα για μας δεν νοείται γεωπονικό πανεπιστήμιο το οποίο δεν θα βάζει σε πρώτη προτεραιότητα οι απόφοιτοι του να είναι οικολογικά ευαισθητοποιημένοι που θα εμπλέκονται ενεργά σε συνεταιριστικά και αλληλέγγυα εγχειρήματα, βιολογικές καλλιέργειες και κινήματα όπως το “Χωρίς μεσάζοντες”.

Ποιοι είμαστε;

Είμαστε ένα δίκτυο συλλογικοτήτων - σχημάτων που εντάσσεται στη ριζοσπαστική αριστερά. Παρεμβαίνουμε με αυτόνομο τρόπο στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, λειτουργώντας ανοιχτά, συλλογικά και αμεσοδημοκρατικά: συναποφασίζουμε και συνυλοποιούμε. Τοποθετούμε το εμείς πάνω από το εγώ, γιατί στα συλλογικά προβλήματα δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις. Αγωνιζόμαστε μαζί με τον κόσμο της εργασίας, οραματιζόμενοι μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση Επιδιώκουμε την όξυνση των κοινωνικών διεκδικήσεων και διαφωνούμε με κάθε λογική εφησυχασμού και μοιρολατρίας Επιλέγουμε ριζοσπαστικές μορφές δράσης. Ενώνουμε τη φωνή μας με άλλα κοινωνικά κινήματα (γυναικείο, αντιρατσιστικό, οικολογικό).

Το μάθημα για μας αρχίζει με "α": Αντίσταση, Αλληλεγγύη, Αξιοπρέπεια



Όλοι και όλες στη γενική συνέλευση την Τετάρτη 15 Οκτώβρη, 13:00, στο αμφιθέατρο Σίδερη.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Ανακοίνωση Αριστερής Ενότητας για διαγραφές

Ανακοίνωση του πανελλαδικού συντονιστικού σχημάτων της Αρ.Εν. σχετικά με τις επικείμενες διαγραφές που εξαγγέλλει το Υπ. Παιδείας



 Έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο πως η επίθεση που δέχεται το Πανεπιστήμιο και η τριτοβάθμια εκπαίδευση στο σύνολό της δε μπορεί παρά να αφόρα όλους τους ανθρώπους που ζουν μέσα σε αυτό. Πάνω στις γραμμές που έθετε ο νόμος Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου, μέσα στο γενικό πλαίσιο της υποχρηματοδότησης της παιδείας, από το σχέδιο Αθηνά και τη συρρίκνωση της τριτοβάθμιας μέχρι τις μαζικές απολύσεις του διοικητικού προσωπικού, την υπολειτουργία των περισσοτέρων ιδρυμάτων, τους νέους Οργανισμούς και τα νέα συγκεντρωτικά όργανα, οι διαγραφές των «αιώνιων» φοιτητών έρχονται να λειτουργήσουν σαν καταλύτης για τη συνολική μετάλλαξη του Πανεπιστημίου που επιχειρείται και την απεμπόληση των όσων στοιχείων δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου προς το ιδιωτικό κεφάλαιο και την επιχειρηματικότητα της αγοράς.
 Διαχρονικά οι κυβερνήσεις των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προσπαθούν μέσω της κυρίαρχης ιδεολογίας και αφήγησης να ενοχοποιήσουν τους «αιώνιους» φοιτητές για τα οικονομικά (και όχι μόνο) δεινά των ελληνικών πανεπιστημίων κατά τον ίδιο τρόπο που οι δημόσιοι υπάλληλοι ευθύνονταν απ την αρχή της κρίσης για τα δεινά ολόκληρης της κοινωνίας, επενδύοντας σε έναν συντηρητικό κοινωνικό αυτοματισμό και καλλιεργώντας το αίσθημα του ανταγωνισμού μεταξύ των υποτελών. Το λιγότερο αφελές μπορεί να χαρακτηριστεί ένα τέτοιο επιχείρημα τη στιγμή που οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους «κούρεψαν» τα αποθεματικά των πανεπιστημίων, έχουν συρρικνώσει τη χρηματοδότηση των ΑΕΙ-ΤΕΙ και τις φοιτητικές παροχές, που στην περίπτωση των φοιτητών-τριών που ξεπερνούν τα έτη σπουδών έχουν καταργηθεί, ενώ ο καθένας και η καθεμία αντιλαμβάνεται πως τίποτα δεν κοστίζει στο κράτος η εξέταση των όσων φοιτητών-τριών. Στην πραγματικότητα οι διαγραφές διευκολύνουν την κυβέρνηση να δικαιολογήσει τις περαιτέρω περικοπές για την παιδεία που επιθυμεί και να προωθήσει ένα σχέδιο Αθηνά 2 που θα περιορίσει ακόμη περισσότερο την δημόσια εκπαίδευση, ανοίγοντας νέα πεδία προς εκμετάλλευση για την ιδιωτική πρωτοβουλία.
 Οι διαγραφές έρχονται να εντείνουν τους ταξικούς φραγμούς εντός του πανεπιστημίου εν μέσω μιας εξαντλητικής επίθεσης απ την πλευρά των κυρίαρχων προς τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, σε σημείο που μεγάλο μέρος του φοιτητικού πληθυσμού θα αναγκαστεί να διακόψει τις σπουδές του και να τσακίσει τα όνειρα και τις προσπάθειές του. Οι διαγραφές ακόμη έρχονται να προωθήσουν και θεσμικά το γενικευμένο κλίμα εντατικοποίησης που επικρατεί μέσα στις σχολές, όπου οι φοιτητές και οι φοιτήτριες τρέχουν με τον πιο αγχωτικό τρόπο να εμπλουτίσουν τον ατομικό τους φάκελο προσόντων με πιστωτικές μονάδες, παραβλέποντας την ουσία της γνώσης που την κάνει πραγματικά κοινωνικά χρήσιμη, ενώ βιάζονται να βγουν στην αγορά εργασίας που η τεράστια ανεργία των νέων την κάνει ακόμα πιο ανταγωνιστική, χωρίς συλλογικές συμβάσεις και διεκδικήσεις, με νέες μορφές ευέλικτης εργασίας και ακόμη σκληρότερης εκμετάλλευσης από την εργοδοσία. Μέσα, λοιπόν, στην όλη ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού που με έναν τρόπο έχει σημαδέψει και τη γενιά μας, καθοριστικό παράγοντα έχουν παίξει και οι κυβερνητικές φοιτητικές παρατάξεις (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΠΑΣΠ) που μέσω των πελατειακών τους δικτύων και της απαξίωσης της πολιτικής έχουν απογυμνώσει το πανεπιστήμιο απ την κοινωνική του διάσταση ως εστία αμφισβήτησης και πολιτικοποίησης. Έτσι γίνεται ξεκάθαρο πως με τη θέσπιση του ορίου σπουδών στενεύουν τα πλαίσια μέσα στα οποία οι φοιτητές και οι φοιτήτριες θα μπορούσαν να συμμετέχουν στις διαδικασίες του συλλόγου τους ενώ θα αδυνατούν να διαθέτουν χρόνο για την ανάπτυξη των ιδιαίτερων ανησυχιών και ενδιαφερόντων που διαμορφώνουν υποκείμενα ενεργά, πολιτικά συνειδητοποιημένα και ικανά να συμμετέχουν σε μια διαδικασία αμφισβήτησης του υπάρχοντος και οικοδόμησης του νέου.

 Την ώρα, λοιπόν, που το πανεπιστήμιο δέχεται τη μεγαλύτερη επίθεση στην ιστορία του και ο νέος υπουργός Παιδείας Λοβέρδος (γνωστός για το «κυνήγι μαγισσών» στην υπόθεση των διαπομπευμένων οροθετικών γυναικών) επιλέγει να το «οχυρώνει» με ιδιωτικές εταιρίες security, εμείς καλούμαστε να προτάξουμε το αντιπαράδειγμα του Πανεπιστημίου των αναγκών και των αγώνων μας, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να διεκδικήσουμε όλα αυτά που μας στερούν. Μέσα από συλλογικούς αγώνες μαζί με όλα τα κομμάτια του πανεπιστημίου που πλήττονται, ιεραρχώντας ψηλά τη δημοκρατία και την αλληλεγγύη, οικοδομώντας πραγματική ενότητα με τους-ις εργαζόμενους-ες του πανεπιστημίου αλλά και όσες-ους πλήττονται και αγωνίζονται στο σύνολο της κοινωνίας, να δώσουμε συνολική απάντηση στην επίθεση που δεχόμαστε, να ανατρέψουμε την κυβέρνηση των μνημονίων, της εξαθλίωσης και του αυταρχισμού. Διαπιστώνοντας πως βρισκόμαστε σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή για το Πανεπιστήμιο και την κοινωνία συνολικά όπως τα γνωρίζαμε, είναι στο χέρι μας μέσα απ την αποφασιστικότητα, τις αντιστάσεις και τη δημιουργικότητα μας να ζήσουμε σε έναν κόσμο που όσο λιγότερο μοιάζει στον παλιό τόσο πιο κοντά θα μας βρίσκει στα όνειρά μας!