Παναθηναϊκή συνέλευση των σχημάτων της Αριστερής Ενότητας - Παρασκευή 19/12 στις 15:00 στο κτίριο Γκίνη στο κάτω Πολυτεχνείο

Να ονειρευτούμε διαφορετικά την καθημερινότητά μας, να δημιουργήσουμε το Πανεπιστήμιο των ονείρων μας!

Σε μία περίοδο που η ένταση της επίθεσης στη νεολαία, τον κόσμο της εργασίας και την κοινωνία οξύνεται, το κράτος εκτάκτου ανάγκης, δηλαδή η διαδικασία επιβολής του κράτους σε αντιδιαστολή με τη διαδικασία απόσπασης συνέναισης μεταπολιτευτικά, επιχειρείται να γίνει κανονικότητα. Αυτό το βιώνουμε σε διάφορες πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Αυτό το βλέπουμε από την όξυνση της εργασιακής εκμετάλλευσης (ανεργία, επισφάλεια, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, εργοδοτική τρομοκρατία), την περιστολή των πολιτικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών μας (απαγορεύσεις διαδηλώσεων, λογοκρισία, ποινικοποίηση συνδικαλισμού), την κατασκευή του εσωτερικού εχθρού μέσω της κατάστασης εξαίρεσης (στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυλακές τύπου Γ, διακρίσεις βάσει ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, μεταναστευτικό). Στα καθ’ ημάς, το παραπάνω πλαίσιο περιγράφεται μέσα από τη μετατροπή της δημόσιας και δωρεάν παιδείας σε παροχή για λίγους και εκλεκτούς και από τον μετασχηματισμό της ίδιας της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Σε αυτό το γενικό πλαίσιο και μέσα από τα πιο τρελά όνειρα του νεοφιλελευθερισμού, επιτελείται η πλήρης αναδιάρθρωση του Πανεπιστημίου όπως το ξέραμε από το επιστημονικό μέχρι το εργασιακό πεδίο, με βασικό κορμό αυτής το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου βάσει των επιταγών της Μπολόνια. Η κατάτμηση των ακαδημαϊκών αντικειμένων σε τριετή προγράμματα κατάρτισης βάσει της λογικής ατομικών φακέλων προσόντων και η συνακόλουθη κατάργηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων συστήνουν την πρώτη πτυχή της μετάλλαξης του Πανεπιστημίου. Η μετάλλαξη αυτή αποτυπώνεται και στον τρόπο λειτουργίας του. Η διεύρυνση του πεδίου εκμετάλλευσης από τις επιχειρήσεις (εργολαβίες, δίδακτρα ήδη στο μεταπτυχιακό επίπεδο, η μετατροπή σίτισης-στέγασης σε παροχή για λίγους-ες), η αυταρχικοποίηση στον τρόπο λειτουργίας του Πανεπιστημίου (υπερεξουσίες πανεπιστημιακών οργάνων, πειθαρχικά συμβούλια, ποινικοποίηση συλλογικών διαδικασιών) και η πρωτοφανής για τα ακαδημαϊκά δεδομένα πειθάρχηση των υποκειμένων (διαγραφές, όριο σπουδών, σεκιούριτι, face control) ολοκληρώνουν την εικόνα της εκ βάθρων αλλαγής του χαρακτήρα του δημοσίου, δωρεάν και δημοκρατικού Πανεπιστημίου.

Ενάντια στην επίθεση που δέχεται το Πανεπιστήμιο και η οποία συστήνει μια νέα ταυτότητα για την νεολαία, εμείς αντιπαραθέτουμε τα δικά μας οράματα. Το Πανεπιστήμιο είναι για μας χώρος κοινωνικού πειραματισμού που ενισχύει τις συλλογικές διεργασίες που πρέπει να χαρακτηρίζονται απ τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και το σεβασμό στο διαφορετικό. Αυτός ο τρόπος διαδικασιών δε μπορεί παρά και να διαπερνά τον τρόπο με τον οποίο κάνουν πολιτική οι συλλογικότητες που στόχο έχουν να υλοποιήσουν στο τώρα το Πανεπιστήμιο των πολλών και των αναγκών τους και καμία θέση σε αυτό δεν έχουν οι καθεστωτικές παρατάξεις (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΠΑΣΠ). Και ο τρόπος διεκδίκησης αυτού του Πανεπιστημίου δε μπορεί να είναι άλλος από τα χαρακτηριστικά του Πανεπιστημίου των αναγκών και των ονείρων μας. Το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να μπει σε διαδικασίες εμβάθυνσης της δημοκρατίας και ουσιαστικής συμμετοχής όλων των φοιτητριών και των φοιτητών σε αυτό στον ορίζοντα μιας νέας αυτοθέσμισης. Μέσα σε αυτούς τους ενδιαφέροντες καιρούς και οι διαδικασίες της Αριστερής Ενότητας έρχονται να βάλουν απ τη δική τους σκοπιά τη δική τους συμβολή στην υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού και της πολιτικής των από τα κάτω. 

Παρασκευή 19/12 στις 15:00 στο κτίριο Γκίνη στο κάτω Πολυτεχνείο

Συζητάμε και οργανωνόμαστε στην παναθηναϊκή συνέλευση των σχημάτων της ΑΡ.ΕΝ.

Αγώνες για ζωή με αξιοπρέπεια

To βράδυ της 6^ης Δεκέμβρη ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τον πυροβολισμό του δολοφόνου Κορκονέα και από εκείνη τη στιγμή και μετά οι ζωές δεκάδων χιλιάδων νέων αλλάζουν για πάντα, όπως του φίλου του Νίκου Ρωμανού που βρισκόταν μαζί του εκείνη τη νύχτα. Σήμερα ο Ν. Ρωμανός βρίσκεται πάνω από 20 μέρες σε απεργία πείνας, διεκδικώντας το δικαίωμά του (ακόμα και με τη νομοθεσία του ελληνικού αστικού κράτους) στις εκπαιδευτικές άδειες για να σπουδάσει. Η κατάσταση της υγείας του Νίκου Ρωμανού είναι εξαιρετικά κρίσιμη και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς», με άμεσα υπαρκτό κίνδυνο για μόνιμες βλάβες στην υγεία του ή ακόμα και να χάσει οριστικά τη μάχη του για ζωή. Σήμερα, ήρθε και το «όχι» από τους δικαστές για την εκπαιδευτική άδεια. Ο ίδιος σε επιστολή του ξεκαθαρίζει ότι δεν θα κάνει πίσω. Η κυβέρνηση του αυταρχισμού και της ακροδεξιάς ατζέντας, δολοφονεί έναν άνθρωπο για να δείξει ότι είναι δυνατή, να αποδείξει πως δεν πάει βήμα πίσω, πως κανένας αγώνας δεν μπορεί να κερδίζει πια. Ελάχιστη σημασία έχει αν συμφωνούμε με τις απόψεις και τις ιδέες του και κυρίως με τα μέσα δράσης του, ο αγώνας του είναι δίκαιος, είναι ένας αγώνας για ζωή με αξιοπρέπεια.

 

Το 2008 όπως φαίνεται άφησε λογαριασμούς ανοιχτούς με το παρόν.. Ένα μαχητικό νεολαιίστικο ποτάμι ξεχύνεται στους δρόμους εκείνο τον Δεκέμβρη και απαιτεί να μην είναι η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε αναμφισβήτητα  μια συνολική κοινωνική εξέγερση απέναντι στη βάρβαρη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μας, αλλά και απέναντι στο ακόμα πιο βάρβαρο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Το «Νέο Λύκειο» με της αλλεπάλληλες εξετάσεις που οδηγούν στην παραπαιδεία, το εντατικοποιημένο πανεπιστήμιο πλήρως εναρμονισμένο με τις αγορές, τα κατακερματισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, τα voucher και η ανεργία που προτείνουν οι κυρίαρχοι είναι ένα αισιόδοξο μέλλον για λίγους και σε ένα αισιόδοξο μέλλον για λίγους δεν χωράει κανείς. Για μας εκείνο το αυθόρμητο ξέσπασμα χιλιάδων εξεγερμένων μαθητών, φοιτητών, εργαζομένων εκείνες τις «μέρες του Αλέξη», τροφοδότησε με  αγωνιστικές παραστάσεις  μία ολόκληρη γενιά. Μας ανέδειξε τα όρια μας και τις τυχόν αδυναμίες και μας έδειξε το δρόμο ως μόνη λύση για τις επόμενες διεκδικήσεις και τους αγώνες μας.

 

Τα πειστήρια διαφάνηκαν 3 χρόνια αργότερα, όταν η πλατεία του Συντάγματος απέκτησε ζωή με χιλιάδες αποφασισμένο κόσμο να συμμετέχει σε λαϊκές συνελεύσεις έχοντας αιτήματα άμεσης δημοκρατίας, να διαμαρτύρεται, να διεκδικεί. Μία πλατεία που ακόμα και σήμερα συνεχίζει τον αγώνα απέναντι στη σύγχρονη βαρβαρότητα. Μόνο που αυτή τη φορά οι πρωταγωνιστές είναι εκατοντάδες Σύριοι πρόσφυγες πολέμου που διεκδικούν από την πολιτεία να τους αναγνωρίσει ως θύματα ενόπλων συρράξεων και να αναλάβει μέριμνα για τις βασικές τους ανάγκες. Αιτήματα που ως φυγάδες ενός άγριου και παρατεινόμενου πολέμου είναι δίκαια, αλλά όχι αναγνωρίσιμα από την ελληνική κυβέρνηση. Πράγμα που έχει οδηγήσει αρκετούς από τους αγωνιζόμενους πρόσφυγες σε απεργία πείνας ως ύστατο μέσο πάλης τους. Σε αυτή τη μάχη για αξιοπρέπεια, για αυτούς και τα δεκάδες παιδιά και βρέφη, έχουν στο πλευρό τους κάθε άνθρωπο που έχει βιώσει τις πολιτικές της φτώχειας, του πολέμου και της καταστολής, και αντιλαμβάνεται ότι η αλληλεγγύη είναι η προϋπόθεση για το ξεπέρασμά τους.

Οι αγώνες αυτοί μας εμπνέουν, μας δείχνουν πώς να συνεχίσουμε, μας πεισμώνουν για να νικήσουμε! Ας αποτελέσουν οι κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών αφετηρία για ένα κίνημα που θα επαναθέτει τις ανάγκες εργαζομένων και νεολαίας στο προσκήνιο.

      Όλοι και όλες το Σάββατο 6 Δεκέμβρη στις 12:00 στα Προπύλαια!

Ποιος έχει αυταπάτες τελικά για το κίνημα;

Τι είναι η Αριστερή Ενότητα

Η ταύτιση της Αριστερής Ενότητας με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι στο οποίο μας είχε συνηθίσει τόσο καιρό το ΜΑΣ και τα ΕΑΑΚ, όταν δεν είχαν τίποτα ουσιαστικό να μας προσάψουν. Ας διευκρινίσουμε, λοιπόν, για μία ακόμη φορά ότι είμαστε ένα δίκτυο συλλογικοτήτων - σχημάτων που εντάσσεται στη ριζοσπαστική αριστερά. Παρεμβαίνουμε με αυτόνομο τρόπο στο Γεωπονικό, λειτουργώντας ανοιχτά, συλλογικά και αμεσοδημοκρατικά: συναποφασίζουμε και συνυλοποιούμε.

Αυταπάτες για τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες

Η θέση μας είναι ξεκάθαρη και πάντα ήταν. Μοχλός των εξελίξεων είναι τα κινήματα, είναι ο κόσμος που παίρνει τη ζωή στα χέρια του και κατανοεί ότι τα συλλογικά προβλήματα επιλύονται μόνο με συλλογικούς αγώνες. Αυτό το έχουμε αποδείξει και έμπρακτα με την συμμετοχή μας σε οποιαδήποτε κινηματική δράση. Επειδή ακριβώς δεν έχουμε καμία κοινοβουλευτική αυταπάτη, πιστεύουμε πως ένα φοιτητικό κίνημα, οφείλει να αναζητά τη νομιμοποιητική του ισχύ στις δημοκρατικές και συμμετοχικές του διαδικασίες, από τη βάση των Φοιτητικών Συλλόγων και τις Γενικές Συνελεύσεις μέχρι τις διαδικασίες συντονισμού και τα Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων, προκειμένου να μπορεί να εμπνέει και να εμπλέκει τη φοιτητική πλειοψηφία.

Συνδιαμόρφωση, αυτή η άγνωστη

Η ίδια η απόφαση του τελευταίου πανελλαδικού διημέρου των ΕΑΑΚ αναφέρει: «Παλεύουμε για ένα φοιτητικό κίνημα που λειτουργεί σαν ζωντανό κύτταρο πολιτικής και ζύμωσης του κόσμου του αγώνα, του κάθε αγωνιστή που κάνει κτήμα του το συλλογικό συμπέρασμα στη βάση της συνδιαμόρφωσης και της σύνθεσης». Μόνο σύνθεση και συνδιαμόρφωση δεν βλέπουμε από τα ΕΑΑΚ. Με το σκεπτικό ότι έχει ψηφιστεί από το σώμα της προηγούμενης γενικής συνέλευσης αρνούνται να συνδιαμορφώσουμε από μηδενικής βάσης, οι συλλογικότητες και τα άτομα τα οποία συμμετέχουν στη συντονιστική επιτροπή κατάληψης, το πολιτικό πλαίσιο της επόμενης γενικής συνέλευσης του φοιτητικού συλλόγου, διότι έτσι το κίνημα πηγαίνει πίσω στις θέσεις του(;). Απέναντι στην αστική δημοκρατία που αυταρχικοποιείται ολοένα και περισσότερο, που φιμώνει όποιον/α διαφωνεί, εμείς προτάσσουμε τον πλουραλισμό και συνθέτουμε μέσα από τη διαφορετικότητα. Η διαφορετική αντίληψη για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να λειτουργούμε χαρακτηρίζει κάτι ως ριζοσπαστικό και όχι τα πλαίσια-σεντόνια του μαξιμαλισμού.

Να το ξεκαθαρίσουμε: η ουσιαστική δημοκρατία εντός των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος δεν συνιστά αποκλιμάκωση. Αντιθέτως, συνιστά στιβαρά οικοδομημένη και μεθοδικά θεμελιωμένη κλιμάκωση του αγώνα σε μια εποχή που με την άνθιση των νέων κοινωνικών κινημάτων η πρωτοπορία είναι νεκρή. Τα ΕΑΑΚ αδυνατούν να κατανοήσουν αυτό που τους έχει ξεπεράσει εμμένοντας στην ιδιοκτησιακή τους λογική απέναντι στο σύλλογο. Απόδειξη το ότι εγκαλούν την ΑΡ.ΕΝ επειδή δεν κατέληξε κάπου η «συνδιαμόρφωση» κατά την οποία τα ΕΑΑΚ δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω από την τοποθέτηση αρχής τους και στην οποία δεν υπήρχε ούτε λέξη από την τοποθέτηση αρχής των άλλων αριστερών δυνάμεων και προφανώς ούτε λέξη των όσων ψηφίζουν, συμμετέχουν (;) και υλοποιούν (;) την απόφαση.

Πολιτικά πλαίσια πραγματικά «από τα κάτω»

Με πολύ απλά λόγια πιστεύουμε το εξής: όσοι και όσες βλέπουν τον εαυτό τους σε ένα ανοιχτά συνδιαμορφωμένο πολιτικό πλαίσιο από μηδενικής βάσεως, ας πουν την γνώμη τους και για το ποια μέσα πάλης πρέπει αυτό το πλαίσιο να προτείνει. Ουσιαστικά, ζητάμε την συνδιαμόρφωση ενός πλαισίου μεταξύ όσων ανθρώπων χωρούν πολιτικά σε αυτό. Και κάθε πτυχή της αριστεράς και του κινήματος οφείλει να μπει σε αυτόν τον κόπο κι όχι να τον αφορίσει, μιας και σίγουρα όλοι και όλες θα βγούμε πλουσιότεροι/ες απ αυτήν τη διαδικασία. Είναι σημαντικό να μπορούμε όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια να βρούμε τα κοινά σημεία που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν και μετωπικά να δώσουμε μια δυναμική απάντηση στην κυβέρνηση και τον αυταρχισμό που επιδεικνύει.

Την ώρα που γύρω μας όλα ισοπεδώνονται, το μόνο δίπολο που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο Πανεπιστήμιο είναι αυτό του ανυποχώρητου αγώνα κόντρα στην παθητικότητα και την αδιαφορία.

Για το φοιτητικό κίνημα, για τις νίκες της γενιάς μας, για την ανατροπή τους!

(Ανακοίνωση συντονιστικού σχημάτων Αριστερής Ενότητας)

Η δυναμική παρουσία του Φοιτητικού Κινήματος για ακόμη μία εβδομάδα στους δρόμους της Αθήνας και της περιφέρειας στα πλαίσια και της Πανεργατικής Απεργίας, καθώς και οι μαζικές γενικές συνελεύσεις σε μια σειρά Φοιτητικών Συλλόγων ορίζουν το πλαίσιο συζήτησης από εδώ και στο εξής. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες βγαίνουν για άλλη μια φορά στον δρόμο για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δικαιώματά τους σε παιδεία, εργασία και ζωή με αξιοπρέπεια. Οι υπηρέτες της κυβερνητικής πολιτικής, αυτοί που τσακίζουν την κοινωνία και πετάνε μια ολόκληρη γενιά στο περιθώριο, καλά θα κάνουν να φοβούνται το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα, καλά θα κάνουν να φοβούνται μια γενιά που πλέον δεν έχει σχεδόν τίποτα να χάσει.

Ως Αριστερή Ενότητα θεωρούμε ότι αυτή τη στιγμή η μάχη για την ανατροπή τους πρέπει να αποτελέσει υπόθεση ενός δυναμικού φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος, που θα προτάσσει τις ανάγκες μας και θα καταφέρνει να εμπλέκει μέσα σε αυτό την πλειοψηφία των φοιτητών-τριών που πλήττονται από την ασκούμενη πολιτική. Ένα τέτοιο φοιτητικό κίνημα, προκειμένου να μπορεί να εμπνέει και να εμπλέκει τη φοιτητική πλειοψηφία, οφείλει να αναζητά τη νομιμοποιητική του ισχύ στις δημοκρατικές και συμμετοχικές του διαδικασίες, από τη βάση των Φοιτητικών Συλλόγων και τις Γενικές Συνελεύσεις μέχρι τις διαδικασίες συντονισμού και τα Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων. Θέλουμε ένα φοιτητικό κίνημα που να διεκδικεί τις ανάγκες και τα όνειρα της νεολαίας το οποίο θα υπερβαίνει το άθροισμα συλλογικοτήτων και πολιτικών δυνάμεων.

Είναι προφανές ότι τα γεγονότα που ακολούθησαν το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της προηγούμενης Τετάρτης (26/11), με κανέναν τρόπο δεν προωθούν το στόχο για ένα συμμετοχικό, δημοκρατικό, αλλά και πολιτικά επικίνδυνο φοιτητικό κίνημα. Η πρωτοβουλία συγκεκριμένης μερίδας συναγωνιστών της ΕΑΑΚ, να μπουν πρωτοβουλιακά στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ, δίχως να έχουν εκθέσει αυτή τους τη διάθεση σε καμία συλλογική διαδικασία (από Γενικές Συνελεύσεις μέχρι Συντονιστικά Κατάληψης), συνιστά μεγάλη προβληματική. Μία προβληματική, η οποία ευθύνεται μεταξύ άλλων για τα σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας μέσα στο φοιτητικό κίνημα και η οποία, βασικά, αφήνει εκτός κάθε συνάδελφο και κάθε συναδέλφισσα που θέλουν να συμμετέχουν στις διαδικασίες του συλλόγου και να έχουν λόγο μέσα σε αυτές. Συνάμα, με αυτή την πρωτοβουλία για απόπειρα κατάληψης της Πρυτανείας, δεν μπόρεσε για ακόμη μία φορά να διεξαχθεί το Συντονιστικό Γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων, και γι’αυτό την πολιτική ευθύνη φέρουν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις.

Εμείς από την πλευρά μας αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη για μια δυναμική απαντήση απέναντι στον Πρύτανη του ΕΚΠΑ, στην κυβέρνηση και τον αυταρχισμό που επιδικνύει και συνολικά σε όσους επιτίθενται αυτή τη στιγμή στο Φοιτητικό Κίνημα. Θεωρούμε όμως ότι καμία τέτοια δυναμική απάντηση δεν θα προκύψει, στο βαθμό που οι πολιτικές δυνάμεις συνεχίσουν να αντιλαμβάνονται τη μοναδική τους αλήθεια ως “αυτονόητη” για το κίνημα, ανεξάρτητα και πάνω από τις δημοκρατικές διαδικασίες που εξελίσσονται μέσα σε αυτό. Με βάση τα παραπάνω θεωρούμε διαδικασίες όπως το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων ως ουσιαστικές πολιτικές διαδικασίες του Κινήματος, που στη βάση της δημοκρατικής τους οργάνωσης και της μαζικής συμμετοχής σε αυτές, μπορούν να λειτουργούν προωθητικά. Θεωρούμε ότι το Φοιτητικό Κίνημα έχει ανάγκη τέτοιες διαδικασίες, οπότε και είναι επιτακτική ανάγκη η άμεση πραγματοποίηση συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων την Τετάρτη 3/12 μετά το τέλος της πορείας.

Πρώτη προτεραιότητα παραμένει η οικοδόμηση ενός δυναμικού, μαζικού και πολιτικά επικίνδυνου Φοιτητικού Κινήματος σε πείσμα οποιασδήποτε αυτόκλητης πρωτοπορίας. Τα αδιέξοδα της νέας γενιάς, η διάλυση των πανεπιστημίων μας, η εξαθλίωση μιας ολόκληρης κοινωνικής πλειοψηφίας δεν μας αφήνει περιθώρια για ανευθυνότητα. Η νεολαία και ειδικά το Φοιτητικό Κίνημα αυτή τη στιγμή μπορεί να αποτελέσει το σημείο αναφορά για το σύνολο της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Ας αποτελέσουν οι κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών, η νεολαιίστικη κινητοποίηση της 6ης Δεκέμβρη, ημέρα δολοφονίας τους 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αφετηρία για ένα κίνημα που θα επαναθέτει τις ανάγκες εργαζομένων και νεολαίας στο προσκήνιο.

Συνεχίζουμε τον αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της εξαθλίωσης! Συνεχίζουμε να μαχόμαστε απέναντι στον αυταρχισμό του κράτους και της αντιδραστικής διοίκησης Φορτσάκη μέχρι την παραίτησή του!

Συνεχίζουμε ανοίγοντας δρόμους πλατιούς έναντια στο σκότος, ξαναμοιράζοντας το αστέρι σε όσους κοπιάσουν να 'ρθουν!