Αγώνες για ζωή με αξιοπρέπεια

To βράδυ της 6^ης Δεκέμβρη ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τον πυροβολισμό του δολοφόνου Κορκονέα και από εκείνη τη στιγμή και μετά οι ζωές δεκάδων χιλιάδων νέων αλλάζουν για πάντα, όπως του φίλου του Νίκου Ρωμανού που βρισκόταν μαζί του εκείνη τη νύχτα. Σήμερα ο Ν. Ρωμανός βρίσκεται πάνω από 20 μέρες σε απεργία πείνας, διεκδικώντας το δικαίωμά του (ακόμα και με τη νομοθεσία του ελληνικού αστικού κράτους) στις εκπαιδευτικές άδειες για να σπουδάσει. Η κατάσταση της υγείας του Νίκου Ρωμανού είναι εξαιρετικά κρίσιμη και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς», με άμεσα υπαρκτό κίνδυνο για μόνιμες βλάβες στην υγεία του ή ακόμα και να χάσει οριστικά τη μάχη του για ζωή. Σήμερα, ήρθε και το «όχι» από τους δικαστές για την εκπαιδευτική άδεια. Ο ίδιος σε επιστολή του ξεκαθαρίζει ότι δεν θα κάνει πίσω. Η κυβέρνηση του αυταρχισμού και της ακροδεξιάς ατζέντας, δολοφονεί έναν άνθρωπο για να δείξει ότι είναι δυνατή, να αποδείξει πως δεν πάει βήμα πίσω, πως κανένας αγώνας δεν μπορεί να κερδίζει πια. Ελάχιστη σημασία έχει αν συμφωνούμε με τις απόψεις και τις ιδέες του και κυρίως με τα μέσα δράσης του, ο αγώνας του είναι δίκαιος, είναι ένας αγώνας για ζωή με αξιοπρέπεια.

 

Το 2008 όπως φαίνεται άφησε λογαριασμούς ανοιχτούς με το παρόν.. Ένα μαχητικό νεολαιίστικο ποτάμι ξεχύνεται στους δρόμους εκείνο τον Δεκέμβρη και απαιτεί να μην είναι η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε αναμφισβήτητα  μια συνολική κοινωνική εξέγερση απέναντι στη βάρβαρη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μας, αλλά και απέναντι στο ακόμα πιο βάρβαρο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Το «Νέο Λύκειο» με της αλλεπάλληλες εξετάσεις που οδηγούν στην παραπαιδεία, το εντατικοποιημένο πανεπιστήμιο πλήρως εναρμονισμένο με τις αγορές, τα κατακερματισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, τα voucher και η ανεργία που προτείνουν οι κυρίαρχοι είναι ένα αισιόδοξο μέλλον για λίγους και σε ένα αισιόδοξο μέλλον για λίγους δεν χωράει κανείς. Για μας εκείνο το αυθόρμητο ξέσπασμα χιλιάδων εξεγερμένων μαθητών, φοιτητών, εργαζομένων εκείνες τις «μέρες του Αλέξη», τροφοδότησε με  αγωνιστικές παραστάσεις  μία ολόκληρη γενιά. Μας ανέδειξε τα όρια μας και τις τυχόν αδυναμίες και μας έδειξε το δρόμο ως μόνη λύση για τις επόμενες διεκδικήσεις και τους αγώνες μας.

 

Τα πειστήρια διαφάνηκαν 3 χρόνια αργότερα, όταν η πλατεία του Συντάγματος απέκτησε ζωή με χιλιάδες αποφασισμένο κόσμο να συμμετέχει σε λαϊκές συνελεύσεις έχοντας αιτήματα άμεσης δημοκρατίας, να διαμαρτύρεται, να διεκδικεί. Μία πλατεία που ακόμα και σήμερα συνεχίζει τον αγώνα απέναντι στη σύγχρονη βαρβαρότητα. Μόνο που αυτή τη φορά οι πρωταγωνιστές είναι εκατοντάδες Σύριοι πρόσφυγες πολέμου που διεκδικούν από την πολιτεία να τους αναγνωρίσει ως θύματα ενόπλων συρράξεων και να αναλάβει μέριμνα για τις βασικές τους ανάγκες. Αιτήματα που ως φυγάδες ενός άγριου και παρατεινόμενου πολέμου είναι δίκαια, αλλά όχι αναγνωρίσιμα από την ελληνική κυβέρνηση. Πράγμα που έχει οδηγήσει αρκετούς από τους αγωνιζόμενους πρόσφυγες σε απεργία πείνας ως ύστατο μέσο πάλης τους. Σε αυτή τη μάχη για αξιοπρέπεια, για αυτούς και τα δεκάδες παιδιά και βρέφη, έχουν στο πλευρό τους κάθε άνθρωπο που έχει βιώσει τις πολιτικές της φτώχειας, του πολέμου και της καταστολής, και αντιλαμβάνεται ότι η αλληλεγγύη είναι η προϋπόθεση για το ξεπέρασμά τους.

Οι αγώνες αυτοί μας εμπνέουν, μας δείχνουν πώς να συνεχίσουμε, μας πεισμώνουν για να νικήσουμε! Ας αποτελέσουν οι κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών αφετηρία για ένα κίνημα που θα επαναθέτει τις ανάγκες εργαζομένων και νεολαίας στο προσκήνιο.

      Όλοι και όλες το Σάββατο 6 Δεκέμβρη στις 12:00 στα Προπύλαια!