Αντί καλοσωρίσματος...

Μια καινούργια ακαδημαϊκή χρονιά ξεκινά και το ελληνικό πανεπιστήμιο βρίσκεται σε μία κρίσιμη περίοδο. Μία περίοδο την οποία χαρακτηρίζουν μεταρρυθμίσεις, μνημονιακής και νεοφιλελεύθερης φύσεως, αποτέλεσμα των οποίων είναι η υποτίμηση γενικά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό συμβαίνει μέσω της σταδιακής υποχρηματοδότησής και των μαζικών απολύσεων, γεγονός το οποίο συνεπάγεται την μη βιώσιμη λειτουργία των πανεπιστημίων Όταν λοιπόν το πολιτικό στερέωμα των ημερών μας είναι δεδομένο, δεδομένη θα είναι και η επιρροή της πολιτικής πάνω στην επιστήμη μας. Πατώντας λοιπόν στην επιτηδευμένη αυτή υποβάθμισή της, η ΔΑΠ, η ΠΑΣΠ (οι δημιουργοί του σημερινού αξιακού μας συστήματος) και το συμβούλιο ιδρύματος έχουν τις εξής προτάσεις, είτε ανοιχτά, είτε βοηθώντας προς αυτή την κατεύθυνση:
-Επιβολή διδάκτρων, πράγμα το οποίο αποκλείει φοιτητές/τριες από την εκπαιδευτική διαδικασία, λόγω οικονομικής αδυναμίας να τα καταβάλλουν.
-Ταχύρρυθμα τμήματα σε συνδυασμό με τα υποβαθμισμένα εργαστήρια, πράγμα που οδηγεί σε μια κατάσταση κατά την οποία οι καθηγητές θα προσποιούνται ότι διδάσκουν και οι φοιτητές ότι μαθαίνουν
-Χρηματοδότηση του ιδρύματος από εταιρείες. Αν αναλογιστούμε πως μοναδικό τους κίνητρο είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους, ο αποπροσανατολισμός των γεωπονικών επιστημών από τις ανάγκες μιας κοινωνίας και ο προσανατολισμός τους σε οτιδήποτε τους αποφέρει κέρδος, θα είναι το άμεσα επόμενο.
Δηλαδή οι αλλαγές που επισυμβαίνουν στον ακαδημαϊκό και γεωπονικό τομέα (συρρίκνωση του γεωπονικού κορμού ορισμένων τμημάτων), έχουν ιδεολογικό πρόσημο. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από την στεγνή και ωμή προσπάθεια του συστήματος για ένα επιστημονικό υπόβαθρο, πλήρως υποταγμένο στα προτάγματα των αγορών.

Περί διαγραφών

Αυτό τον καιρό τη συζήτηση που γίνεται γύρω από τις διαγραφές των «αιώνιων φοιτητών». Μπορεί να μην είναι ένα θέμα που εκ πρώτης όψεως αφορά κάποιον που μόλις ξεκίνησε τις σπουδές του, ωστόσο δεν έχει απλά να κάνει με διαγραφές κάποιον φοιτητών και φοιτητριών, αλλά με μια ολόκληρη λογική πάνω στην οποία κινείται το πανεπιστήμιο πλέον. Οι «αιώνιοι φοιτητές» δεν κοστίζουν τίποτα, δεν δικαιούνται κάρτες σίτισης, δωμάτιο στις εστίες, δωρεάν συγγράμματα, μόνο μια κόλλα χαρτί στην εξεταστική. Κυριαρχεί η άποψη ότι πρόκειται για τεμπέληδες, που είδαν τα φοιτητικά τους χρόνια σαν μία ευκαιρία για πάρτυ, ύπνο, φοιτητικό συνδικαλισμό και άραγμα, μακριά από ευθύνες και υποχρεώσεις. Είναι όμως έτσι; Ο νόμος αυτός ο οποίος είναι βαθιά άδικος και ταξικός, στέλνει σπίτι τους όλους τους φοιτητές που ξεπερνάνε το όριο σπουδών ν+2, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο δεν έχουν καταφέρει να πάρουν πτυχίο. Έτσι, δεν λαμβάνονται υπόψιν, ούτε οι εργαζόμενοι φοιτητές, ούτε όσοι έχουν οικογενειακά, ιατρικά ή άλλα σοβαρά προβλήματα.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το διαχωρισμό των φοιτητών με βάση -κυρίως- την οικονομική τους κατάσταση. Όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να συνδυάζουν τη φοιτητική ζωή, με τις σπουδές και την κάλυψη των αναγκών τους, θα μπορούν να ολοκληρώνουν με ευκολία τις σπουδές τους. Οι υπόλοιποι, δηλαδή όσοι είναι θύματα της οικονομικής κρίσης και δεν τα βγάζουν πέρα, διαγράφονται από το Πανεπιστήμιο και στην πραγματικότητα δε χάνουν μόνο τη φοιτητική τους ταυτότητα, αλλά πολύ περισσότερο, χάνουν τη δυνατότητα να ζήσουν με αξιοπρέπεια και να ελπίζουν για το μέλλον.

Πανεπιστήμιο των Αναγκών

Τέλος, επειδή ακόμη κι αν δεν ασχολείται κανείς με την πολιτική, σε κάθε περίπτωση ασχολείται η πολιτική μαζί του, και να θέλαμε, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την κοινωνική και οικονομική κατάσταση που ζούμε. Δηλαδή εν μέσω μίας κρίσης που σε καμία περίπτωση δεν ευθυνόμαστε για την δημιουργία της αλλά καλούμαστε να την πληρώσουμε γιατί «έτσι πρέπει». Δεν είναι κάτι το μακρινό και ξένο, το ζούμε σε ολες τις πτυχές της ζωής μας. Γι’ αυτό και μεις επιλέγουμε τον δρόμο της αυτοοργάνωσης, του προβληματισμού και της ανατροπής. Σε ένα πανεπιστήμιο που συνεχώς υποβαθμίζεται η ποιότητα και ο δημόσιος χαρακτήρας του, επιλέγουμε όχι απλά να είμαστε ενάντια στις αλλαγές προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά οραματιζόμαστε μια διαφορετική τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το πανεπιστήμιο των αναγκών μας είναι αυτό που θα έχει ως πρώτο μέλημα τις ανάγκες της κοινωνίας, της νεολαίας και των εργαζομένων και όχι τα κέρδη των λίγων. Για να συμβεί αυτό πρώτα και κύρια μιλάμε για ένα πανεπιστήμιο πραγματικά δημόσιο που δεν θα αποκλείεται κανείς από αυτό λόγο της οικονομικής του κατάστασης και θα διοικείται από  το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας (φοιτητές - καθηγητές - εργαζόμενοι). Συγκεκριμένα για μας δεν νοείται γεωπονικό πανεπιστήμιο το οποίο δεν θα βάζει σε πρώτη προτεραιότητα οι απόφοιτοι του να είναι οικολογικά ευαισθητοποιημένοι που θα εμπλέκονται ενεργά σε συνεταιριστικά και αλληλέγγυα εγχειρήματα, βιολογικές καλλιέργειες και κινήματα όπως το “Χωρίς μεσάζοντες”.

Λίγα λόγια για την Αριστερή Ενότητα (Αρ.Εν.)

Είμαστε ένα δίκτυο συλλογικοτήτων - σχημάτων που εντάσσεται στη ριζοσπαστική αριστερά. Παρεμβαίνουμε με αυτόνομο τρόπο σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, λειτουργώντας ανοιχτά, συλλογικά και αμεσοδημοκρατικά: συναποφασίζουμε και συνυλοποιούμε. Επιμένουμε πεισματικά στον αγώνα για ποιοτική δημόσια και δωρεάν παιδεία, επιλέγουμε τις συλλογικές διαδικασίες αντί για τον δρόμο της ατομικής διεκδίκησης και αγωνιζόμαστε για δημοκρατία στην εκπαιδευτική διαδικασία, ώστε να μην διαμορφώνονται άνθρωποι φοβισμένοι, μοναχικοί, έχοντας στο νου τους πως θα επιβιώσουν σε αυτήν τη σύγχρονη ζούγκλα, αλλά άνθρωποι ελεύθεροι, σκεπτόμενοι, δημιουργικοί που δεν θα νοιάζονται για τα κέρδη αλλά για τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, των νέων και όλων των πληττόμενων στρωμάτων.

Ελπίζουμε να σε βρούμε σύμμαχο στην προσπάθεια να οικοδομήσουμε το πανεπιστήμιο των αναγκών μας!