“Ή με τους Ρωμαίους ή με τους Γαλάτες”

-->

Το σωτήριο έτος 2014 σιγά σιγά τελειώνει. Τα πάντα δείχνουν αισιόδοξα, καθώς η κυβέρνηση μας διαβεβαίωσε ότι θα καταργήσει τα μνημόνια, ότι η ανεργία των νέων ήδη μειώνεται μέσω των ευέλικτων προγραμμάτων απασχόλησης voucher και οι φοροελαφρύνσεις πέφτουν βροχή. Η καθημερινότητα κυλάει ευτυχισμένα στην μνημονιακή Ελλάδα και με χαρά οι πολίτες περιμένουν στις ουρές για να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ.

Το Πανεπιστήμιο λειτουργεί κανονικά, security στις σχολές για να νιώθουμε όλοι/ες ασφαλείς, διαγραφές των τεμπέληδων αιώνιων φοιτητών/τριων και τα όργανα διοίκησης αποφασίζουν την αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών σύμφωνα με τις τελευταίες ανάγκες της αγοράς και κατευθύνουν την έρευνα ανάλογα με την επιχείρηση που προσφέρει τα περισσότερα χρήματα, οι εργολάβοι συνεχίζουν ακούραστα και με αυταπάρνηση να υπηρετούν το πανεπιστήμιο. Οι ζοφερές μέρες που τα πανεπιστήμια ήταν γιάφκες που καταλάμβαναν αιώνιοι φοιτητές, αισχρές μειοψηφίες και αριστερές συντεχνίες μπλοκάροντας την ομαλή λειτουργία του βρίσκονται ένα βήμα πιο μακριά.

Το συνεχές της καταστροφής

Έξω από τον «φανταστικό κόσμο» της κυβέρνησης και των ΜΜΕ όμως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Αυτοί που τόσα χρόνια καταστρέφουν το δημόσιο, προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία πως μετατράπηκαν σε σωτήρες εν μια νυκτί, ξέφυγαν από την λογική του ρουσφετιού και των μιζών και νοιάζονται για το καλό του τόπου και των πολιτών. Είναι φανερό, λοιπόν, πως τα μνημόνια, οι απολύσεις, η καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, ο Νόμος Διαμαντοπούλου - Αρβανιτόπουλου, δεν είναι ένα αναγκαίο κακό για τους κυρίαρχους αλλά ένα σχέδιο πολύ καλά μελετημένο.

Το πόσο καλά οργανωμένο σχέδιο είναι η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση γίνεται εύκολα αντιληπτό από τις διαγραφές. Η κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη την στρεβλή εικόνα που τα ΜΜΕ έχουν δημιουργήσει κάνει τις αλλαγές που ετοίμαζε από καιρό. Έτσι, τα πανεπιστήμια προχωρούν, όχι απλά σε διαγραφές φοιτητών που μπορεί να δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα, αλλά και σε μέτρα όπως η εφαρμογή του ορίου σπουδών (ν+2) που συμβάλει στην εντατικοποίηση των σπουδών και το σπάσιμο των πτυχίων, δηλαδή την υλοποίηση των κατευθύνσεων της συνθήκης της Μπολόνια (1999). Πως συμβαίνει αυτό; Αποδεχόμενοι του γεγονότος πως μπορεί να διαγράφονται οι φοιτητές/τριες, αποδεχόμαστε αυτόματα πως υπάρχει όριο που κάποιος/α έχει την δυνατότητα να σπουδάζει, δικαιολογώντας έτσι την εφαρμογή του ν+2 μετέπειτα. Πρόκειται για ένα μέτρο που εντείνει τους ταξικούς φραγμούς, μετατρέποντας ταυτόχρονα το πανεπιστήμιο αποκλειστικά σε χώρο φοίτησης. Συγχρόνως, μέσω των διαγραφών, επιτυγχάνεται και το σπάσιμο των πτυχίων, αφού τα ΑΕΙ θα κληθούν να πιστοποιήσουν με πιστωτικές μονάδες τις γνώσεις του κάθε φοιτητή/τριας που διαγράφουν. Ιδιο είναι το σκηνικό για την εισαγωγή ιδιωτικής πρωτοβουλίας στα πανεπιστήμια και πλήρης στοίχιση τους με τις επιταγές της αγοράς. Η τακτική είναι γνωστή (βλέπε υγεία) επιτηδευμένη υποτίμηση μέσα από την υποχρηματοδότηση και την ελλειπή οργάνωση, ως υπαίτιοι κατηγορούνται συνδικαλιστές/τριες (γενικά και αόριστα) και η κυβέρνηση έρχεται να δώσει απάντηση μέσω των ιδιωτικοποιήσεων από τις οποίες ωφελούνται μόνο οι επιχειρήσεις

Δεν διαπραγματευόμαστε τα αυτονόητα

Στο ευρύτερο πλαίσιο των εργολαβιών μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο εντάσσονται και κομμάτια της φοιτητικής μέριμνας, όπως αυτό της σίτισης. Το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι εάν η ανάθεση σε κάποια ιδιωτική πρωτοβουλία προσφέρει βελτίωση σε επίπεδο οικονομικό και ποιοτικό. Σαφώς και δεν συμφέρει το ίδρυμα να μισθώνει κάποιον εργολάβο ο οποίος θα επιζητά όλο και μεγαλύτερο κέρδος για μια σειρά λειτουργιών. Πόσο μάλλον ένα εργολάβο που απολύει εργαζόμενους ή έχει πολύ καιρό να τους πληρώσει καταπατώντας πλήρως κάθε εργασιακό δικαίωμα.

Πάνω σε αυτή τη λογική βλέπουμε ότι οι αυτονόητες παροχές, όπως η σίτιση, η στέγαση, τα πανεπιστημιακά συγγράμματα γίνονται προνόμια για λίγους και εκλεκτούς. Ένα κεκτημένο δημόσιο αγαθό πρέπει να προσφέρεται συλλογικά και όχι να είναι μια ιδιωτική παροχή που ο καθένας διεκδικεί ατομικά ως πελάτης πλέον. Ειδικά όταν η ιδιωτική πρωτοβουλία ζημιώνει τόσο τις εκπαιδευτικές αξίες όσο και τον εργασιακό χώρο. Η ιδιωτικοποίηση δομών που διαχρονικά κάλυπταν πάγιες φοιτητικές ανάγκες όπως η σίτιση - στέγαση, δείχνει την πορεία μετακύλισης του οικονομικού βάρους της φοίτησης στις πλάτες των φοιτητών. Δεν νοείται για εμάς Πανεπιστήμιο που δεν διασφαλίζει στους φοιτητές του δωρεάν σίτιση, στέγαση και καθολική μέριμνα για τις ανάγκες τους. Που στηρίζεται σε επιχειρηματικές λογικές και συμφέροντα, όπως εργολαβίες και ιδιώτες στη διοίκηση των Πανεπιστημίων Που επιλέγει να ξεπουλιούνται κτήρια του μέσω του ΤΑΙΠΕΔ ή που τα αφήνει κενά αντί να τα διαθέτει στους φοιτητές/τριές του.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά

Μέχρι τώρα το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο έδινε πτυχία γεωπόνου, ενιαία πτυχία με κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα πάνω σε ένα αντικείμενο πολύ ευρύ και με εξαιρετικό ενδιαφέρον για τον ρόλο που πρέπει να έχει ένας γεωπόνος. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει μια έντονη συζήτηση στο Γεωπονικό περί πτυχίων, πιο συγκεκριμένα το τμήμα Γεωπονικής Βιοτεχνολογίας να δίνει πτυχίο Βιοτεχνολόγου, το τμήμα Τεχνολογίας τροφίμων πτυχίου Τεχνολόγου Τροφίμων και το τμήμα Αγροτικής οικονομίας πτυχίο Οικονομολόγου και όχι Γεωπόνου με ειδίκευση στην Γεωπονική Βιοτεχνολογία, Τεχνολογία Τροφίμων και Αγροτική Οικονομία αντίστοιχα. Σε μια εποχή έντονης αστικοποίησης και εγκατάλειψης της υπαίθρου ο ρόλος ενός Γεωπόνου της Αγροτικής Οικονομίας είναι να μελετήσει νέες μορφές οργάνωσης των παραγωγών, όπως οι συνεταιρισμοί, και νέες μορφές διακίνησης των προϊόντων, όπως τα κινήματα «χωρίς μεσάζοντες», αλλά και να μπορεί να οικοδομήσει ολόκληρο μοντέλο για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Σε μια εποχή που εταιρίες όπως η Monsanto χρησιμοποιούν τη γενετική μηχανική για να ελέγχουν την παγκόσμια διακίνηση σπόρων, ο ρόλος ενός Γεωπόνου Βιοτεχνολόγου είναι να κατανοεί ότι ο κλάδος αυτός υπάρχει για να βελτιώνει την παραγωγή προς όφελος των ανθρώπων και όχι για να “παίζει” με το γενετικό υλικό, με άγνωστες επιπτώσεις, για να αυξάνουν τα κέρδη τους μερικές πολυεθνικές. Σε μια κοινωνία που πλήττεται από την φτώχεια και την ανεργία, στα τρόφιμα η ποιότητα και η τιμή έχουν σχέση αντιστρόφως ανάλογη λειτουργώντας εκβιαστικά προς τους οικονομικά ασθενέστερους, ο ρόλος του Γεωπόνου Τεχνολογίας Τροφίμων είναι να μην κάνει εκπτώσεις στην δημόσια υγεία έχοντας γνώσεις για κάθε βήμα της παραγωγής των τροφίμων από το χωράφι μέχρι την κατανάλωση του. Εκτός λοιπόν από τα μη κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα, την αδυναμία των καινούργιων πτυχίων να συναγωνιστούν τα πτυχία των Οικονομολόγων ή των Βιολόγων, τα καινούργια αυτά τμήματα δεν παρέχουν τη σφαιρική γνώση και την πληθώρα γνώσεων που ενέχει ο τίτλος του γεωπόνου και που είναι αυτές οι γνώσεις που θα δώσουν απάντηση στα παραπάνω προβλήματα εν ολίγοις.

Η απάντησή μας: Το Πανεπιστήμιο των Αναγκών

Ως μία δομικής φύσεως αντιπρόταση για το σύγχρονο Πανεπιστήμιο, θα πρέπει να κινείται πάνω σε μία εναλλακτική στρατηγική, για την υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, για τον εκδημοκρατισμό του και για την εγκαθίδρυση του οράματος μας, ενός πανεπιστημίου το οποίο θα προσανατολίζεται εκπαιδευτικά και διοικητικά στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών μας ενώ παράλληλα, θα στοχεύει στην εξυπηρέτηση της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αναλύοντας δομικά το συγκεκριμένο μοντέλο, οραματιζόμαστε αρχικά ένα πανεπιστήμιο το οποίο, θα απαξιώνει τον ατομικό δρόμο της ενασχόλησης του φοιτητή μόνο με τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις του, θα ελευθερώνει χρόνο κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης του στον κοινωνικό του χώρο, αναπτύσσοντας έτσι την κριτική του αντίληψη και την σφαιρική του γνώση και καλλιεργώντας μία πολύπλευρη προσωπικότητα Αμφισβητούμε τις ιεραρχικές σχέσεις που επικρατούν και στην εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά και στην διοικητική λειτουργία του σύγχρονου πανεπιστημίου, υποστηρίζοντας πως οι φοιτητές μαζί με τους καθηγητές και τους εργαζόμενους μέσα από κοινές γενικές συνελεύσεις, θα πρέπει να αποτελούν τον πυρήνα λήψης αποφάσεων για το εκάστοτε ίδρυμα. Έτσι, το πανεπιστήμιό μας δε μπορεί παρά να είναι δημοκρατικό, συμμετοχικό και αυτοδιοίκητο Ο σημαντικότερος όμως πυλώνας δημιουργίας αυτού του πανεπιστημίου αφορά τον προσανατολισμό της εκπαιδευτικής δραστηριότητας πάνω στις πραγματικές ανάγκες μιας κοινωνίας, βάση της διάγνωσης κοινωνικών και παραγωγικών ελλειμμάτων, στα οποία δίνουμε λύσεις. Παλεύουμε το σύγχρονο νεοφιλελεύθερο μοντέλο ευθυγράμμισης των προγραμμάτων σπουδών με τα προστάγματα των ελεύθερων αγορών και με τα συγκεκριμένα επιχειρηματικά πρότυπα εργασίας, και ως αντιπρόταση οικοδομούμε ένα πανεπιστημιακό ανοιχτό στην κοινωνία, το οποίο θα έχει ως πρώτο μέλημα τις ανάγκες της κοινωνίας, της νεολαίας και των εργαζομένων και όχι τα κέρδη των λίγων.

Γενικές Συνελέυσεις και Δημοκρατία

Η απαξίωση της γενικής συνέλευσης σχετίζεται με την ευρύτερη περιφρόνηση των πολιτικών, και ιδιαίτερα συμμετοχικών, διαδικασιών. Αυτό δε φαίνεται παράλογο αν αναλογιστούμε, ότι η πολιτική κοινωνικοποίηση συντελείται μέσα σε ένα ακραία ατομικιστικό περιβάλλον, το οποίο αποτυπώνεται στο κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό μοντέλο οργάνωσης (νεοφιλελευθερισμός). Με απλά λόγια, στο κέντρο όλων των εκφάνσεων της καθημερινής ζωής όπως η εκπαίδευση, η εργασία οι κοινωνικές σχέσεις κλπ βρίσκεται το άτομο Η μη συμμετοχή του φοιτητή στη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου, το μόνο θεσμικά κατοχυρωμένο συλλογικό όργανο με άμεσο δικαίωμα γνώμης και ψήφου, οδηγεί στην αυτοαναίρεση της ίδια της Δημοκρατίας στη σχολή. Αυτό γίνεται υποβαθμίζοντας τη διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης. Η αποχή, λοιπόν, από αυτές και τις πολιτικές διαδικασίες γενικότερα, δεν αποδεσμεύει τον φοιτητή από ευθύνες, αλλά αντίθετα συνεχίζει να τον καθιστά υπεύθυνο για τις αποφάσεις που λαμβάνονται, καθώς ακόμα και τότε, τις επηρεάζει.

Η διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια διαδικασία συζήτησης, σύνθεσης και συνδιαμόρφωσης απόψεων και όχι ως χώρος αντιπαράθεσης έτοιμων ιδεολογικών και πολιτικών πλαισίων των διαφόρων συλλογικοτήτων. Ειδικά μεταξύ αριστερών σχηματισμών είναι πραγματικά προβληματικό να εμμένουμε σε λογικές περιχαράκωσης μεταξύ συγκεκριμένων και αποδεκτών διαφωνιών, οι οποίες ωστόσο μικρή σημασία έχουν για τη δράση του συλλόγου. Δεν γίνεται να αντιλαμβανόμαστε τη Γενική Συνέλευση εργαλειακά για να βγει μια συγκεκριμένη απόφαση. Για εμάς, αυτοσκοπός είναι η εμπλοκή όσο το δυνατόν περισσότερου κόσμου σε μία δημοκρατική διαδικασία λήψης αποφάσεων και αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αρκείται σε μια ψηφοφορία. Οφείλουμε μπροστά σε κάθε διαστρέβλωση του όρου της δημοκρατίας να επανανοηματοδοτήσουμε το χιλιοειπωμένο και κενό νοήματος πια σύνθημα «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις».

'Ολοι και όλες στη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ του συλλόγου φοιτητών του ΓΠΑ την ΤΕΤΑΡΤΗ 5/11 14:00, αμφ Σίδερη.